Hai anos asistín nunha corrala do barrio madrileño de Lavapiés a unha obra de teatro titulada A catarse do tomatazo, onde o elenco ofrecía ao público maduras hortalizas para que xulgase como se merecía a calidade da súa actuación. Como era de supor e a pesar do hilarante argumento, gran parte da platea non se reprimiu á hora de someter os sufridos cómicos a un castigo excesivo para tal derroche de imaxinación. A crónica xudicial acostuma ser unha catarse do tomatazo na que os que se pasean polo escenario son bombardeados en canto aparecen e sen que apenas teñan tempo para dicir a súa frase. Trátase dun xuízo previo sobre o que tanto o sistema xudicial como os medios de comunicación deberiamos reflexionar para evitar que os bos actores paguen polos malos de solemnidade.

Nos xulgados de Lugo represéntase estes días por enésima vez unha obra coa dirección habitual, un guión previsible e protagonistas coñecidos nalgún caso, aínda que ata agora só apareceran como secundarios. Aventurábase un novo cañoneo indiscriminado de vexetais sobre as táboas, pero as confesións por mor dunhas probas incontestables de actuación ilegal descubriron o podrecido que está o sistema e, sobre todo, a desvergoña con que actuaron aqueles a quen se lles confiou a caixacomún.

E o peor é que parece que esta vez vai quedar esgotada a horta de tanto tomatazo que haberá que lanzar.

A cidade de Lugo leva meses axitada polos sumarios abertos por varios xulgados que provocaron a detención ou levaron a declarar ao xulgado autoridades políticas, funcionarios de Policía Local ou axentes da Garda Civil. As operacións xudiciais tamén implicaron o rexistro de dependencias ata agora inviolables, como o cuartel da Garda Civil, a comisaría, a delegación de Tráfico ou unha sede da Deputación, ademais do concello de Castro de Rei. E aínda que o efecto sorpresa xa perdeu enteiros a estas alturas, a rumoroloxía comeza a facer das súas e os xornalistas xa reciben avisos falsos de rexistros no Concello de Lugo ou na Subdelegación do Goberno. Iso si, logo de tanto tirar da manta, o cidadán medio xa non sabe se a tal político ou cal funcionario o detiveron por corrupción urbanística, por colocar a muller nunha praza pública ou por quitarlle unha multa ao dono dun puticlú. Porque a cerimonia da confusión é o efecto secundario que toda operación de limpeza desde calado provoca, aínda que como recoñecen a maioría de políticos, axentes da orde ou cidadáns en xeral, xa tocaba para pór algo de orde.
O problema é que a imaxe do sector público vai ser a gran prexudicada e, como din por Lugo, esa non a lava nin toda a auga do Miño.