Entra un rapaz nun bar —e non é un conto— e pregunta se hai wifi. O camareiro respóstalle que non e o posible cliente decide marchar. Ao pouco, unha señora maior abre a porta, achégase ata o recuncho dos xornais, mira que non hai ningún libre, e pega de volta por onde veu. Entrementres unha televisión muda amosaba imaxes do presidente do Goberno falando para a nación. Algúns miraban de esguello cara a pantalla, pero sen moito interese por escoitar o que dicía Rajoy, se cadra porque sabían que alguén llelo resumiría despois.

A escea é toda unha metáfora da situación que viven agora os medios de comunicación e os seus receptores, onde internet abriu novos canles de información e entretemento aos que se tentan adaptar os mass media tradicionais, de xeito que a prensa de papel trata de manter o seu nicho de negocio e as televisións tentan reter ao telespectador copiándose formatos que, canto menos custes de produción poidan ter, mellor.

Os datos aportados polo último informe sobre a profesión xornalística, nos que alerta da destrución de 12.000 empregos en España desde a chegada da crise en 2008, son para tremer. Pero quédome cunha parte da escea vivida nese bar, onde dous cidadáns, de diferentes idades, andaban á precura de algo que só lles poden aportar dun xeito contrastado os profesionais e os medios de referencia: a información. E iso tamén hai que pagalo, como o café.

Un conselleiro de RTVE nomeado a proposta de Comisións Obreiras acaba de dimitir tras permitir coa súa abstención que saíse adiante unha proposta para que este órgano asesor tivese acceso directo aos contidos dos informativos durante a súa elaboración. O dimisionario conselleiro, quen se estará lamentando da perda dos seus privilexios -salario anual de 120.000 euros, Visa Ouro e dous empregados ao seu servizo- di ser vítima desa mala costume de deixarse aconsellar polo da beira -neste caso un xornalista nomeado polo PSOE-. O caso é que unha vez que a opinión pública coñeceu que esa ducia de ociosos ‘controladores’ decidiran pasar o seu tempo furgando nos borradores dos reporteiros de TVE, deuse marcha atrás ao acordo, aínda que só Comisións obrigou a dimitir ao seu conselleiro, mentres o resto limitouse a desculpar o erro.
Non foi nin será a última vez na que quen máis sae nos informativos -políticos e sindicalistas- queiran ter o control absoluto sobre os que en realidade os deben controlar. Hai pouco ata tentaron, coa aquiescendia dalgún inxenuo xornalista, crear unha comisión parlamentaria que tivese a capacidade para apartar a alguén da profesión. A Fape liderada por Urbaneja foi capaz de parar tamaña arroutada coa única asignatura que non se aprende nas facultades de xornalismo, o sentido común.