Posts etiquetados ‘Xoán C. Vidal’

La apuesta

Xoves, 9 de Maio, 2013

No soy mucho de apostar, no creo en esa suerte que un día llama a la puerta para cambiarte la vida y, como mucho, me dejo llevar cuando la ilusión es colectiva y en modo peña. Sin embargo, hay veces que las posibilidades de perder son tan remotas que uno no se resiste a dejarse atrapar por los brazos de la diosa Fortuna y hasta empeñaría a la musa para entrar en la posta.Hace una semana me aposté con alguien una cena a que no habría equipos españoles en la final de la Champions y solo tuve un atisbo de duda durante cinco minutos, porque aunque soy consciente de que a veces la épica puede más que la lógica, asumo que jugaba con ventaja frente a mi forofo competidor.Semanas antes había roto también mi voto al ofertar públicamente cualquier tipo de gratificación culinaria en caso de perder la que también consideraba una apuesta segura. El problema es que, a diferencia de los desafíos deportivos donde los colores llevan a más de uno a jugarse hasta la vergüenza , la cuestión sobre la que proponía el envite tiene ya menos crédito en la sociedad que una tertulia con copas de vino sobre la mesa. Nadie quiso recoger el guante, quizá porque no son estos tiempos de andar tirando el dinero, aunque es cierto que, de perderla, yo hubiese pagado de buen grado una suculenta cena a quien hubiese aceptado jugarse conmigo que no verán mis ojos la imagen de una grande de España entrando por la puerta de un juzgado.

Se van

Mércores, 24 de Abril, 2013

Llevábamos varios años debatiendo en tertulias y artículos de prensa sobre si estábamos sufriendo turismo sanitario, sobre si debíamos permitir el uso del hiyab en las aulas, sobre si los chinos hacían competencia desleal con sus bazares o sobre si las bandas de jóvenes latinos eran un peligro público cuando de repente un día miramos y vemos que al otro lado de la barra del bar, en la eterna obra de enfrente o picando en la caja registradora ya no están ni Jefferson, ni Mamadou ni Chu Li.

Se han marchado y con razón, porque después de haberse dejado la piel tratando de hacerse un hueco en el primer mundo, se dieron cuenta de que esa tierra prometida estaba Europa arriba donde, además, la mezcla de razas y culturas está más arraigada y donde no tienen que hacerse forofos de un club de fútbol para socializar.

La estadística no engaña y dice que en el último año el número de inmigrantes ha disminuido en 216.125 personas, lo que representa un -3,8%. La cifra casi coincide con la caída demográfica de España, que de seguir la tendencia podría bajar de los 47 millones. Este país ya solo tiene atractivo para los jubilados alemanes o ingleses ansiosos de sol, para los nuevos ricos rusos que quieren lavar dinero o para los futbolistas en busca de contratos millonarios. Para el resto de posibles inmigrantes solo somos un aeropuerto de escala donde las horas de espera por el siguiente vuelo son eternas.

Bunkerización

Mércores, 30 de Xaneiro, 2013

Cuando los políticos tienen miedo del contacto directo con el ciudadano, o algo mal están haciendo o el ambiente está tan crispado que no se ven capaces de apaciguarlo. La tensión en la calle ha ido aumentando de forma proporcional al número de parados o de escándalos y como quiera que deben de ser los legisladores los encargados de dar soluciones, la ira se ha trasladado a las puertas de los hemiciclos. Si hace unos meses era el Congreso de los Diputados el centro de las movilizaciones, desde que quedó inaugurada la nueva legislatura, el Parlamento de Galicia se ha convertido en cita obligada para cuanto afectado por el sistema quiera airear su rabia.
La bronca y alguna amenaza salida de tono llevó a la mayoría del PP a prohibir la entrada a molestos invitados a la Cámara, una medida no consensuada que provocó la estampida de la oposición durante el último pleno.
Ejemplos tenemos de sobra de algaradas y peleas protagonizadas por diputados de países con escasa tradición democrática, que los medios de comunicación difunden a modo de anécdota. No me imagino una escena así en ningún plenario español, como tampoco veo capaces de protagonizarlas a esos ciudadanos que se apostan ante los parlamentos a mostrar su indignación. Y quizá por eso la bunkerización de la política podría hacer más daño que cualquier pancarta o salida de tono desde la tribuna de invitados.

Optimismo cubano

Venres, 4 de Xaneiro, 2013

Tras cambiar el modo cotillón por el modo resaca y de haber leído los chistosos mensajes del móvil seguimos con la misma sensación en el cuerpo que hace solo tres días, el culo apretado por el miedo, pero con la ventaja de haberle ganado un año más al calendario de la recesión. Nos dicen los expertos en economía que lo que vendrá en este 2013 es más de lo mismo y nadie se atreve a vaticinar una fecha para comenzar la remontada, porque es algo tan impredecible como el inicio de una crisis. Un estudio del FMI auguraba hace meses que hasta 2017 España no recuperará los niveles de vida de 2007, dándonos a entender que íbamos a perder una década de bienestar, como si la felicidad dependiese de la estadística bancaria. Hace unos días un joven cubano me hablaba de las ventajas de haber emigrado a Galicia y no a Miami, como el hecho de tener sanidad gratuita, aunque incidía sobre todo en la importancia de estar a gusto frente a la opción de tener mejor paga en otro lugar. Y lo que es más sorprendente, se mostraba convencido de que este país saldría adelante una vez superada esta cíclica recesión y lo decía además con un entusiasmo que de haberse grabado en vídeo hubiese sido más alentador que cualquiera de los mensajes navideños de nuestros gobernantes. Igual lo que nos falta es optimismo cubano.

Folgados

Mércores, 12 de Decembro, 2012

Non sei como se fixo coa miña dirección de correo electrónico, pero o outro día recibín unha carta do presidente de Iberia na que quería pedirme perdón pola convocatoria de folga en Nadal, mentres se lamentaba de que a compañía perdía un millón de euros ao día. Non adoito usar moito o avión, pero a última vez paguei polo billete de volta en Iberia o triplo do que me custou o de ida nunha compañía low cost e aínda que é verdade que me sentín máis seguro no voo de regreso, iso non implica que vexa lóxica tal disparidade de prezos. Pero os queixumes do presidente de Iberia, que por certo non informaba de que o seu soldo rolda tamén o millón de euros ao ano, parecen ter efecto e os sindicatos xa anunciaron a desconvocatoria do paro por “respecto” aos usuarios nunhas datas tan sinaladas. O argumento soa tan hipócrita como o que usou na súa misiva o directivo da compañía, xa que nunca antes nin pilotos nin controladores nin maleteiros tiveron a máis mínima compaixón polos pasaxeiros que quedaban tirados nun aeroporto ou que tiñan que renunciar ás súas vacacións por culpa dun tira e afrouxa salarial. Os traballadores de Urbaser anuncian agora unha folga tan ou máis desagradable que un bloqueo aéreo, xa que van deixar de recoller o lixo en Nadal nas cidades onde levan este servizo porque comité e empresa non dan pactado unha suba salarial. Ao usuario, indefenso ante uns e outros, só lle queda o dereito á pateadura ou recordar aquela frase do xenial Fernando Fernán Gómez: “¡Á merda!”.

Téñome que posicionar

Mércores, 5 de Decembro, 2012

Un experto en comunicación dixital acaba de certificar algo que xa sabía, pero me negaba a recoñecer: estou mal posicionado en internet. A principal causa deste desapego á Rede reside no meu descoñecemento das reviravoltas de San Google e unha escasa actividade nesas redes sociais que cada vez máis acaparan o noso tempo de lecer.

A forma e, sobre todo, a nosa capacidade para poñernos en primeira fila e ser os primeiros en ofrecer o produto xa predomina sobre o fondo, o que pode acabar por converter os medios de comunicación en simples colectores de información, sen personalidade e carentes dese protagonismo social que no seu día chegou a identificalos como o cuarto poder.
O pulso da actualidade tómase xa en menos de 140 carácteres e os que se resistan a entrar na rolda corren o risco de acabar como outsiders da información, cun público minoritario e incapaces de influír na opinión pública.

A nosa audiencia é agora ilimitada e xa nos dá vertixe só pensar que o que deu en chamar reputación en internet poida verse lastrada por un comentario mal calculado ou por unha falta de reflexos.

O meu propósito para o ano novo será posicionarme mellor na Rede e seguir atento a calquera cambio ou evolución. Claro que o resto, a folla en branco, seguirá sendo o reto diario máis apaixonante.

Guerra branca

Mércores, 28 de Novembro, 2012

Os gandeiros din que non aguantan máis e iniciaron onte unha folga de entregas, que non de traballo, xa que unha explotación non pode parar a súa produción porque as vacas non poden deixar de ser alimentadas e muxidas. Por iso estes empresarios se xogan moito neste pulso a unha industria e unha distribución que non respectan as súas marxes de beneficio e que, no caso dos últimos, están xogando co seu futuro usando o leite como un artigo de reclamo nas campañas de mercadotecnia. Pero os gandeiros e as organizacións que os representan teñen diante dous problemas á hora de afrontar unha decisión tan importante como a de intentar parar toda a cadea: que hai explotacións que están ao límite das súas posibilidades e non se poden permitir tirar o produto durante moitos días e que o mercado non entende de regulacións, por moito que prometan os políticos. Só mediante un apoio das administracións aos produtores con axudas directas, unha inspección implacable aos distribuidores e industrias que practiquen o dumping e a procura de liñas de negocio alternativo para as explotacións poderán impedir o peche de moitas e unha perda de emprego que pode afondar aínda máis a crise económica nunha comunidade cun sector tan importante como o lácteo. Porque nesta guerra branca xogámonos tanto todos os galegos como os propios gandeiros.

Un museo inoportuno

Mércores, 21 de Novembro, 2012
Lugo inaugura o xoves un novo museo, pero non haberá nin discursos, nin petiscos, nin foguetes, coma se desde o Concello se nos quixese pedir perdón aos contribuíntes polo dispendio nunha época de noticias sobre recortes, operacións xudiciais e beneficencia.
Da inoportunidad tivo culpa un orzamento que se disparou, os problemas de liquidez dunha das construtoras e unhas eleccións que deixaron a última fase do proxecto en mans dos que nunca creron nel, os nacionalistas.
Aínda así e logo de máis de 10 millóns de euros enterrados -literalmente, porque os arquitectos deseñaron o edificio no subsolo-, os lucenses van ter a partir de agora algo máis que ensinar aos visitantes que as pedras milenarias da súa muralla ou a súa remozada catedral. Iso si, seguindo a moda deste tipo de modernos centros culturais, no Museo Interactivo da Historia de Lugo (Mihl) case todo o que veremos será virtual, tanto como a sensación de bonanza que levou ao goberno municipal a pór en marcha unha instalación que a partir de agora tamén suporá un gasto engadido de mantemento.
Lugo debería estar de parabéns con esta estrea, aínda que vendo as caras dos edís do goberno local, hai quen podería pensar que en vez dun centro cultural, o que se vai a abrir o xoves será un tanatorio.

Consultar os recortes

Martes, 20 de Novembro, 2012

Os sindicatos convocantes da folga do 14-N cren que logo do seguimento acadado hai  xustificación para cambiar as políticas de recorte implantadas polo Goberno de Mariano Rajoy e secundadas por obrigación ou devoción polo resto de administracións. Ademais, poñen como exemplo que as tornas poden mudar a mobilización social contra os desafiuzamentos por mor dos recentes suicidios de dous propietarios afectados, e que provocou que a patronal bancaria anunciara que non executará desaloxos en casos de extrema necesidade e que o Executivo dixera que vai aprobar medidas urxentes ante a alarma xerada por estes casos. “Se se quere, pódese” é a idea que queren transmitir os que cren que a gran maioría da poboación non considera que as políticas de axuste e desregularización sexan a mellor saída á crise xa sistémica na que estamos sumidos. Por iso expoñen a convocatoria dun referendo no que todos elixamos entre perder dereitos adquiridos e pasar varios anos máis de flaxelación ou rexeitar o que nos programan desde Madrid, Bruxelas e Berlín para buscar alternativas. Hai quen cre que o pobo xa falou en citas electorais como a do 21-O, onde o PP recibiu en Galicia un apoio maioritario ás súas políticas, pero como me consta que moitos votantes populares tampouco están de acordo con tanto tesoirazo, quizais para evitar futuras folgas o mellor sería deixar falar aos españois para que aclaren que é o que queren.

Debate a fondo

Mércores, 7 de Novembro, 2012

O fin da crise debe de estar preto. E non é porque o atisbe Villar Mir, o anuncie De Guindos e o ratifique Rajoy, senón porque o debate político a nivel local fai albiscar a liquidación da desaceleración económica. Unha demostración de que a prima de risco e o índice Nasdaq son temas amortizados é que a polémica que manda truco agora nunha capital de provincia como Lugo é a actualización do rueiro para retirar nomes franquistas.
A controversia vira ao redor de se a aplicación da Lei da Memoria Histórica debe ser levada ata o extremo de suprimir do nomenclátor urbán a todo cargo público ou colaborador do réxime que durante corenta anos dominou España, ata a aqueles que naceron ou residiron na cidade, unha decisión que se topa cun duro obstáculo, a negativa dos descendentes a ver aos seus antepasados denigrados.
E mentres políticos e familiares discuten sobre como administrar a lei que nos deixou Zapatero, o cidadán de pé, que foi o que realmente sufriu silente aquela ditadura e a que hoxe impón os mercados, segue á espera de solucións a problemas como a falta de crédito, o peche de empresas, o aumento do paro ou a eliminación de prestacións sociais.
Pensándoo ben, se cadra o mellor que nos pode pasar é ver aos nosos políticos entretidos na temática trivial, non vaia ser que se lles ocorra tomar decisións.