A verdade absoluta non existe, segundo Nietzsche, e en base a esta premisa a sociedade elevou a mentira a un status que a blinda fronte á reprobación. Exemplos de embustes ao pobo saen a diario de boca dos políticos, que cando se ven desenmascarados son incapaces de recoñecer os seus erros e recordan outras patrañas dos seus rivais. Internet tamén se converteu en paraíso de infundios e calumnias, aínda que a súa capacidade de convicción é aínda limitada. Con todo, este incontrolable instrumento de comunicación pode converterse en aliado da verdade e un caso que está levantando bochas desde fai meses é la páxina Wikileaks, un portal que recibe doazóns de información confidencial ou secreta que, unha vez contrastada -segundo os seus creadores- é posta a disposición do gran público. A publicación nesa páxina das barbaridades cometidas na Guerra de Irak polos chamados ‘gardiáns’ da democracia deixou pasmado ata ao presidente Obama, que aínda no saíu á palestra a desmentir ou pedir perdón pola matanza de miles de civís inocentes. Do mesmo xeito que wikileaks, miles de xornalistas buscan a diario a verdade para contala e a algúns vailles a vida niso -35 no que va de ano-. Queda pois marxe para a esperanza.