Non creo que Bolonia acabe cos males que axexan á universidade pública española como tampouco creo nas visións pesimistas que auguran o fracaso do modelo ou que ironizan sobre os seus propósitos.
A realidade dinos que as facultades e escolas públicas son a día de hoxe unha das principais fábricas de parados de país, aínda que tamén é certo que un título universitario aínda é sinónimo de certo prestixio social. E quizá a perda de valor deste último activo é o que fai perigar un sistema que excepto en contados casos, como ocorre coas titulacións máis técnicas, foise abrindo unha brecha maior co mundo real, co da empresa que necesita operatividade sen renunciar ao coñecemento.
Agora que toca axustarse o cinto en todos os sectores, os birretes claman contra os recortes que ameazan os seus orzamentos. E é que a estrutura de sedes universitarias que se crearon nos últimos anos pode resultar insostible se os protagonistas non se deciden a repensar o sistema. Ao Plan Bolonia acúsaselle de querer acabar coa universidade pública, aínda que o certo é que ela mesma soa pode morrer de inanición se non revisa o seu funcionamento e, sobre todo, se non logra vender mellor os seus éxitos a esta sociedade.