O mundo desenvolvido enléase con papel de fumar cada vez que un desastre atravesa as fronteiras dun dos grandes. Porque se un terremoto devasta Haití ou acaba coa vida de 120.000 indonesios, Occidente tómao como un fenómeno da natureza e non se para a pensar que a prevención podería evitar moitas mortes. Esa reflexión só se produce cando as catástrofes ocorren no primeiro mundo. Pasou co furacán Katrina e a falta de previsión do Goberno estadounidense á hora de evacuar a poboación de Nova Orleans e, hai uns meses, coa vertedura de petróleo na costa de Luisiana provocada pola irresponsabilidade dunha multinacional.
Agora as alertas tras a tripla catástrofe de Xapón –terremoto, tsunami e explosión nuclear– tamén se desataron entre os gobernos que ata onte apostaban polo futuro da enerxía atómica e que xa rescatan do arquivador as moratorias nucleares para as vellas centrais. Seguro que a maioría dos 127 millóns de xaponeses, que hai 65 anos souberon como as gastaba a fisión do átomo, pagarían por ter lonxe das súas illas esas inquedantes centrais. Nós aínda o estamos pensando, aínda que algúns seguimos repetindo aquel slogan: ¿Nuclear? Non, grazas.

A traxedia de Haití fixo aflorar algúns dos sentimentos máis primarios e a vez contraditorios como o egoísmo, o odio, a solidariedade ou a usura. Entre o horror que produce ver unha gran cidade devastada e cadáveres hacinados en rúas ou en fosas comúns, vemos como as imaxes de execucións de ladróns na rúa mestúranse con outras de voluntarios desprazados desde miles de quilómetros devolvendo á vida a pequenos atrapados entre os cascallos. En Occidente a cidadanía mobilízase con donativos masivos ante a improvisación dos gobernos, mentres algúns bancos aproveitan para maquillar as súas desaxustadas contas aplicando comisións ás transferencias de doazóns anónimas.  A sobremesa fronte ao televisor encóllenos os estómagos e encharca os ollos dos máis sensibles, aínda que pasado o mal grolo das crónicas da destrución dáse paso ao mundano, ás veces con comentarios do tipo: «Onde si que están felices é en Bilbao, tras a vitoria sobre o Madrid…»
A vida pode ser marabillosa, dicía o defunto xornalista Andrés Montes, pero en Haití de momento é só unha ilusión. E mentres, nós quedamos reconfortados co ingreso duns euros na conta dunha ONG. Sentimentos á fin e ao cabo.