Non me sinto moi capacitado para opinar dun país que non coñezo, por moito que se teña falado del desde que se extendera pola Europa rica a idea de que os seus poboadores viviran do conto. Pero aínda que non son grego, recibo con sorpresa e admiración os resultados dunhas eleccións nas que unha maioría de cidadáns afogados polas políticas de austeridade impostas deron un golpe na mesa do poder económico e xeopolítico a sabendas de que é un órdago con poucas probabilidades de gañarlle a partida á Troika.

E se hai algo que me chama a atención ademais do triunfo de Syriza é o seu pacto cos conservadores independentes nada máis gañar as eleccións, e que deixa descolocados a todos os que aínda miden a política entre forzas de esquerdas e dereitas. Porque esa catalogación esmorece do mesmo xeito que esas vellas siglas e os seus líderes, que aínda non se decataron de que a maioría dos cidadáns xa non se move por sentimentos, cores ou bandeiras, senón que busca dirixentes que non os tomen por carneiros, que lles solucionen os problemas e que o fagan xa.

España, que non se fixaba tanto nunha votación de Grecia desde que nos daban os doce puntos en Eurovisión, mirouse agora no espello heleno á espera de que ese señor que anda a pedir grazas polas portas convoque eleccións. E claro que aquí non somos gregos e só arriscamos ata que a auga chega ao pescozo. Pero fatos tampouco somos, oia.