Os tractores volven a saír ás estradas nunha nova escenificación da impotencia do agro galego diante dun mercado do leite que nin gobernos, nin industrias e moito menos os gandeiros van conseguir controlar. Esta crise do sector lácteo, igual ca vivida hai dúas décadas, terá seguramente como consecuencia a redución do número de explotacións. Desaparecerán aquelas menos rendibles, pero que axudaban a manter vivo o modelo de economía rural galego.

Porque a industrialización do agro si que supuxo a mellora nas condicións de vida dos labregos, pero tamén expulsou cara ás vilas e cidades aos futuros traballadores do campo.

As mobilizacións de hoxe, para as que nin siquiera hai consenso entre os sindicatos agrarios, de pouco van servir, xa que ningunha administración vai poder obrigar a unha industria a pagar un precio mínimo por unha mercadoría, porque estaría vulnerando a lei do mercado. Outra cousa é pedir medidas como axudas á reconversión ou o etiquetado claro dos productos lácteos para que o consumidor saiba de onde procede o que está a mercar. Eso si, a imaxe deses tractores invadindo o espazo de coches e camións debería servirnos para entender que non só está en xogo un sector económico senón tamén un xeito de vivir.

Nas provincias con problemas de desenvolvemento como a de Lugo as mareas sempre chegan con atraso. Así, ao igual que as infraestruturas ou as novas tecnoloxías tardan tempo en facerse visibles, as épocas e de vacas gordas e fracas arrecian cando noutras latitudes mesmo comenzan a mudar. É o caso da crise económica, da que parece albiscarse unha contención na caída do emprego, pero que no caso de Lugo podería non suceder se continúan a rexistrarse expedientes de regulación de emprego nas grandes empresas.

Nesta semana coñecimos o que estaba cantado, que o Grupo Leche Pascual quere desfacerse da factoría de Outeiro de Rei. Logo dos movementos que estaba a facer coa redución da recollida e a busca de empresas para alugárllela pranta, o martes sóubose que un ERE deixará na rúa dunha tacada 155 traballadores e que colateralmente afectará a centos de transportistas, gandeiros e empresas de servizos. A firma dá como argumento o veñen denunciando as organizacións agrarias, unha caída do consumo, o auxe das marcas brancas e, seguramente, a entrada de leite de fóra de España a prezos moi baixos. Ademais, a decisión de Pascual chegou xusto cando estaban convocadas mobilizacións en 15 cabeceiras de comarca, entre elas a da Terra Chá, cecais a que máis depende en Galicia dunha industria láctea en caída libre.

Pero o feito de que o pico da recesión xa chegou a Lugo vese tamén noutras regulacións de emprego que tamén se coñeceron estes días en empresas de tamaño medio ou grande, como é o caso de Sargadelos en Cervo ou Fibranor en Rábade. Nestes casos, preto de cincocentos traballadores van ir ó paro durante varios meses logo da redución das ventas. Antes ca elas, máis de trinta firmas, sobre todo relacionadas co sector da construción, xa levaban presentados EREs no último ano. É o caso de Ingemarga, en Guitiriz; da pizarreira Ferlosa, de Quiroga, ou de Materiales de Burela. Pero o peor é que os sindicatos temen que os desta semana non van ser os últimos na provincia, polo que a escalada de destrución de emprego podería non ter máis que arricando. Mesmo se rumorea que a primeira industria de Lugo, Alcoa, podería estar preparando unha regulación.

De momento, o peor drama estano a vivir os traballadores de Pascual e o propio concello de Outeiro de Rei, onde o peche desta fábrica podería ser comparable proporcionalmente o dunha firma como Citroën en Vigo. Sorte para eles, van necesitala.