Ribadeo despediu onte o que sen dúbida foi o seu gran valedor durante os anos nos que Leopoldo Calvo Sotelo tivo tarefas no Goberno de España.
Na vila luguesa, berce de súa nai, viviu ademais durante a súa adolescencia e nela pasou moitos veráns e vacacións, e o cariño que lle tiña ás súas xentes ata o levou, segundo di un amigo do finado, a usar fondos reservados para facer a traída da auga ribadense.
O amor do ex presidente español pola terra da súa nai foi tamén o que levou o Rei a outorgarlle o marquesado da Ría de Ribadeo, un título que ata ben podería servir para aclararlles aos veciños asturianos cal é en realidade o nome do estuario do Eo.
Agora ben, postos a analizar toda a información que durante estes días debullaron os informativos e os xornais en torno ao papel de Calvo Sotelo á fronte do país, a un dálle a impresión de que, ou ben alguén está a esaxerar, ou ben os panexíricos só buscan acompasar o son da marcha fúnebre. Entre outras cousas, dise que no seu mandato conseguiu abortar un golpe de Estado mellor preparado aínda que o 23-F e que grazas á entrada na OTAN, que el negociu, se mudou o papel dunhas forzas armadas sospeitosas de bloquear o cambio político na Transición. Pero o certo é que tanto o seu partido como logo os españois decidiron que a súa fora unha efímera etapa de estadista e nun repaso ás crónicas daqueles revoltos anos oitenta veremos que falaban de crise política e económica e de falta de xestión. Que Calvo Sotelo sería un bo home ninguén o nega, pero o certo é que moitos dos que hoxe o louvan foron quen de darlle porta, como tamén fixeron con Adolfo Suárez.