Os bares e comercios cheos de xente son para os optimistas un síntoma de recuperación, unha luz ao final dese túnel no que nos fumos metendo como quen baixa sen lanterna ao soto e busca desesperadamente ás apalpadelas o interruptor. Aínda queda moito para que poidamos ter eses Black Fridays anteriores a 2009, pero logo de casi tres semanas de celebrar sen atrición o Nadal e metidos nesa orxía consumista das rebaixas, semella que este país pasou da etapa do medo a do tanto me dá.

A estas alturas de mes a costa de xaneiro aínda non agobia e cando afogue sempre virá un anuncio do Gadis para facer terapia colectiva fronte á desesperación. Alo menos para esa clase media vida a menos que está a impedir un estourido social propio de sociedades que xa non aturan máis indignidade.

Moitos saben que están pegados ao limiar desa porta chamada pobreza e prefiren mirar cara outro lado. Os que a atravesaron saben o difícil que resulta saír, como eses dous mendigos habituais que me atopei onte mentres paseaba por esas rúas ateigadas de xente con bolsas. Un deles pedía unha moeda cun gorriño de Papá Noel na man e outro amosaba un cartel cunha reseña autobiográfica que encabezaba co titular: «Felices Fiestas». A miseria non entende de márketing pensei antes de decatarme de que os dous estaban ao carón de escaparates con cartelóns de descontos do 50%. Algo de recadación tiñan, se cadra brotes verdes.