O mesmo nivel de acolloamento que teñen agora mesmo os afeccionados do Real Madrid, que senten na caluga o alento dos seus eternos rivais, é o que poden vivir os populares galegos logo de ver como as medidas de axuste económico do Goberno de Rajoy lle custaron a Javier Arenas unha presidencia andaluza que tiña practicamente na man.

Porque Galicia e Euskadi son as citas máis próximas no calendario electoral español e, aínda que os comicios vascos pouco ou nada teñen en común cos do resto, os galegos si que están máis relacionados coa dirección da onda ou tsunami que se estea movendo en España. Por iso creo que os puntos de vantaxe que as enquisas dan ao PPdeG sobre os seus divididos perseguidores poden ser un aval tan insolvente como o que cría ter Arenas, que mirou para outro lado cando o seu xefe subiu impostos, conxelou investimentos e aprobou unha reforma laboral decimonónica.

Pese á desfeita andaluza e o problema que lle supón Cascos, Mariano Rajoy cre que a tesoira non lle pasou factura e mesmo anuncia máis madeira para abril. Con iso o presidente tamén quere demostrar que non lle ten medo a unha folga xeral que ata se adiantou a anunciar, sabedor de que eses paros regulados, nos que ata se pactan os servizos mínimos, nunca depuxeron gobernos. Pero ollo ao piollo, as urnas son outra cousa e Feijóo ten ata marzo para recordarllo.

Físicamente non ten moito parecido coa personaxe interpretada por Harvey Keitel en Pulp Fiction, aínda que o papel que a partir de agora terá que desempeñar o sexto presidente de Goberno da democracia española si que se asemella ao labor daquel señor Lobo que chegaba para solucionar problemas.
Na película, Keitel aparecía de súpeto para axudar a unha banda de asasinos chafalleiros a esconder un cadáver, papeis nos que hoxe en día poderiamos recoñecer ao goberno de Zapatero e á débeda española.
Pero se a complexa escena foi resolta polo señor Lobo aplicando sentido común e autoridade, o problema que terá que solucionar Mariano Rajoy e o seu equipo ten pinta de que non se remedia só con ordes e recortes, senón que fai falta moita confianza e sorte para que funcionen as medidas deseñadas.
Un afamado economista dicía fai uns meses que o único bo deste 2011 é que será mellor que 2012 e o novo goberno ten a partir de hoxe o encargo de intentar conseguir que os expertos se volten a equivocar ao igual que o fixeron cando non chegaron a predicir a crise financeira ou o estalido da burbulla inmobiliaria.
E ogallá Mariano Rajoy acabe convertido nese presidente que solucione problemas, aínda que debe ser consciente de que, como ben dicía o señor Lobo, «que sexas unha personalidade non significa que teñas personalidade».

Dicían os que só se atrevían a criticar ao ditador con cuestións que non irritan tanto como para mandar ao ousado ao paredón, que a ‘Paco Medallas’ enganchábanlle os salmóns ao anzol baixo a auga cando se achegaba a pescar ao río Eo. E con esa lenda urbana acuñouse a frase «así llelos poñían a Franco», que nos vén a conta para describir a ponte de prata que os socialistas e, máis en concreto Zapatero, estanlle tendendo a un Mariano Rajoy a quen, tras verse noqueado en dous duelos anteriores, o sorriso nervioso de quen se ve xa presidente delátao agora nas súas comparecencias públicas. Ademais, fronte a el e a súa camada de ministrables, Rubalcaba parece un ‘dummy’ -un deses bonecos que se usan para probar os coches- preparado para darse a hostia pai xusto na data na que se recorda que aquel afortunado pescador colgou a cana.
E non é que se poña en dúbida a capacidade de xestión ou a versatilidade de quen chegou a ser ministro con dous dos cinco presidentes da nosa democracia, pois seguramente estamos ante un dos políticos máis hábiles e preclaros dos últimos anos. O problema é que a estas alturas do partido a prima de risco do PSOE está disparada e ofrece menos garantías que o ticket de compra dun bazar chinés. E só por iso, cando un imaxina que quedan por diante máis de dous meses ata a cita electoral, dan ganas de, como ocorre no rugby, pedirlle ao árbitro que pite o final e lle dea a vitoria ao PP por superioridade manifesta.

Que Rodríguez Zapatero necesita un libro de autoaxuda xa o saben ata os que insisten en que hai brotes verdes na economía. Logo dun ano do trunfo nas urnas, unhas eleccións descafeinadas e sen tensión cidadá acaban de poñer casi catro puntos por diante ao partido de Mariano Rajoy, donde hai quen se atreve a recomendarlle que presente unha moción de censura no Congreso.

Claro que Rajoy debería ter en conta o halo de sorte que sempre rodeu a ZP, que ben podería chegar a afrontar un terceiro mandato en plena fase de recuperación.

Iso si, agora o panorama é tan desacougador que mesmo dá a impresión de que nin os populares se amosan exultantes co trunfo electoral. Se cadra porque desta vez tampouco vai influir na composición do Europarlamento que haxa dous ou tres deputados máis populares ca socialistas. E se cadra porque tamén, logo da euforia desatada polos cambios de goberno en Galicia e Euskadi, no PP decatáronse que a situación é máis complicada do que se pensaba e hai moito traballo por facer.

Non sei se Zapatero ten agora máis clara a folla de ruta que o pasado sábado, pero de momento semella que podería aparcar proxectos polémicos como a nova lei do aborto e darlle para adiante a outros como a reforma laboral. Eso si, a reacción debe ser urxente, as campás tocan a rebato.

Máis difícil que a convivencia entre as familias xitanas que son realoxadas en pisos sociais e os seus novos veciños, como xa se demostrou coas protestas en Pontevedra, A Coruña e agora en Lugo, semella que vai ser a relación do bipartito galego de aquí ás vindeiras eleccións autonómicas, se atendemos ao discurso político que se está cocendo dentro do PSdeG de cara ao vindeiro congreso do mes de xullo.
Os socialistas, aproveitándose da confusión que está a vivir o Partido Popular galego, ao que tamén lle afecta a crise no liderado de Mariano Rajoy, queren marcar distancias cos socios nacionalistas cualificandoos de alternativa non fiable de cara a conseguir unha maioría social.
O discurso que se plantexa estaría baseado nas expectativas dos máis optimistas dentro do partido, que auguran que o PSdeG será capaz de superar en deputados ao PPdeG e mesmo intentar un Goberno en solitario ou ben en coalición co Bloque Nacionalista Galego, pero sen tantas concesións como agora.
A estratexia lóxica quese albisca por parte de Anxo Quintana e os seus será a de confrontar os avances nas áreas que está a dirixir, poñendo tamén o acento na capacidade de negociación que pode ter co Goberno central. Aínda que será despois do verán cando se noten máis as tiranteces, o certo é que as bases dos dous partidos xa amosan que a precampaña autonómica vai ser máis dura que as dúas precedentes. Pero iso si, seguro que mantendo as formas dentro de San Caetano. Vai ser divertido.

Son cousas propias dun proceso precongresual, din os máis cautos no PP para referirse á crise que está a vivir o liderazgo de Mariano Rajoy a raíz do súa decisión de dar un golpe de temón ao perfil conservador co que leva perdido xa dúas elecciones xerais. Pese a contar co importante apoio de baróns autonómicos como son os presidentes valenciano e murciano, ou os dirixentes do partido en Galicia ou Andalucía, a fenda aberta trala saída da dirección de Zaplana e Acebes, e agora co portazo de María San Gil á ponencia política congresual, induce a pensar que se pode estar preparando unha campaña de desprestixio de Rajoy, que aínda que chegue tarde para o vindeiro congreso, si pode ser efectiva de cara á nominación do futuro candidato a presidente do Goberno.

A base do debate, aínda que podería ser de caras, semella ser sobre todo de ideas. O abandono do centrismo que protagonizou Aznar unha vez iniciado o seu segundo mandato marcou o devir dun partido que, logo do batacazo do 14-M de 2004, non só non mudou a estratexia senón que a radicalizou para distanciarse máis da política de Zapatero. Agora Rajoy parece que entendeu a mensaxe e por iso, tras decidirse a seguir á fronte do partido, pediu mans libres para trazar a nova senda, aínda que para iso está agora a loitar cos sectores máis talibáns do partido, capitaneados seguramente pola sombra alargada de Aznar. Facendo contas sobre o número de delegados que apoiarán a Rajoy no vindeiro congreso ninguén dubida de que gañará. Agora ben, o papel dos quintacolumnistas e a súa destreza para levar o temón, serán factores que decidirán se será quen de optar a un terceiro asalto contra ZP.