Os cambios legais como o que se está a debater no Congreso para modificar a lei do aborto non nos deberían sorprender nunha democracia onde as dereitas e esquerdas se turnan no goberno, xa que o que fan uns, tratan de mudalo despois os outros para acentuar o seu perfil.

De feito, un recente informe encargado pola patronal Ceoe e que se titula ‘Legislar menos, legislar mejor’, di que de 1970 a 2014 se adoptaron en España 40.046 normas estatais, a razón de máis dun milleiro por ano, malia que nos últimos exercicios a tendencia foi á redución da febre lexisladora. Así, en 2014, as novas normas apenas pasaron de 700.

E mentres se produce o debate impulsado polo PP para mudar a lei do aborto que impulsou Zapatero, o líder do PSOE acaba de comprometerse cos sindicatos de educación a que, se chega ao Goberno, derogará a Lomce, voltarase a impartir a asignatura de Educación para a Cidadanía e eliminarase a de Relixión.

Nada novo no panorama, pero o problema é que con tanta mudanza lexislativa non parece que haxa máis beneficiados que a teima da igrexa católica por seguir influíndo nun Estado aparentemente laico e o negocio das editoriais de textos educativos. Eso si, as cuestións nas que non hai consenso arranxaríanse con consultas específicas á cidadanía coincidindo coas eleccións, como fan noutros países, pero que aquí nin se plantexan.

A fábrica de leis

Recuerdo siendo un niño la mezcla de alegría, ira, nerviosismo y temor que se mascaba en la calle tras la victoria electoral de Felipe González en 1982. Contagiada por la pegadiza melodía del Hay que cambiar, aquella España de frágil convivencia apostó durante catorce años por un carismático político que, incluso con una derrota cantada por el olor a estiércol de sus últimos gobiernos, estuvo a punto de retener la presidencia en 1996 pese a lo absurdo que hubiese sido otro mandato. Olvidados ya sus desatinos por esa memoria tan pacata que atesoran las democracias en construcción, González  acaba de presentar en una entrevista su candidatura al Príncipe de Asturias de las ocurrencias al confesar que tuvo en sus manos autorizar un crimen de Estado para hacer volar en Francia a la cúpula de ETA, pero que dijo no; una declaración que para unos demuestra que era el Señor X de los GAL y para otros, su compromiso con el imperio de la ley. Pero, por desgracia, lo que nos descubren sus palabras es la catadura moral de los asesores del por entonces líder del PSOE y que quizá González olvidó en algún momento de su mandato aquella máxima de Pablo Iglesias de: “No sólo hacen adeptos los partidos con sus doctrinas, si no con los buenos ejemplos y la recta conducta de sus hombres”.

Explíqueno como queiran, critiquen se queren ao contrario e cólguense as medallas que queiran, pero o importante é que logo de anos de espera, de estudos mal encamiñados, exposicións públicas polémicas e miles alegacións presentadas os lugueses van ter Plan Xeral de Ordenamento Municipal.

Finalmente e vista a evolución de acontementos, foron Partido Popular e o PSOE os que sacaron adiante o documento, malia que os primeiros advirten que o fan por responsabilidade e logo das modificacións introducidas a proposta do seu grupo. Pola súa contra, os nacionalistas mantiveron a súa oposición ao PXOM tal e como se plantexa agora, posto que consideran que aínda ten graves erros e que só contenta a uns poucos. Esa sería a explicación oficial, aínda que resulta paradóxico que dous partidos que son capaces de formar durante máis de tres anos un goberno na Xunta e mesmo abrir as portas a un novo mandato conxunto despois do 1 de marzo, non sexan capaces de consensuar nunha cidade un plan de urbanismo.

O caso é que agora o documento vai seguir a súa tramitación ata que se aprobe definitivamente, pero que non se estrane ninguén se a Xunta ou os xulgados acaban por paralizar de novo o PXOM, algo ao que por outra banda xa estamos acostumados en Lugo. Será mala sorte ou será mala xestión, eso téñeno que xulgar os cidadáns, pero agora o certo é que hai que felicitarse alo menos polo entendemento ao que chegaron os dous principais partidos políticos da cidade. Porque nun contexto de crise económica, cuns orzamentos municipais dependendo en grande medida da evolución dun sector inmobiliario que agora agoniza, é sen dúbida unha boa noticia que o planeamento da cidade para os vindeiros dez ou vinte anos quede pechado.

As estatísticas alertábannos esta semana de que na vindeira década a poboación da provincia de Lugo vaise vez reducida en a lo menos un seis por cento. Cada ano rebaixará o seu censo nunhas 2.000 persoas e ademais será a que menos estranxeiros vai recibir. Aínda así, as previsións apuntan a que a capital vai seguir sumando habitantes e mesmo chegará superar os cen mil, afianzándose como a cuarta cidade máis poboada de Galicia. Por esta razón, para evitar que o crecemento fose tan irregular como deparou o actuar PXOU, é pola que se facía necesario non retrasar máis este plan que se comezou a xestar hai xa dez anos. Agora só hai que esperar a que non se torzan as cousas e a que se houbese que facer algún retoque de última hora se actúe con axilidade e sen ruído, porque a matraca do PXOM xa resoa nas testas da maioría de lugueses.

O ex alcalde de Sarria Arturo Corral dixo hai días nunha entrevista neste xornal que en política perdóase todo, aínda que traizóns como a que el sofriu non. Pois eu diría que esa tamén, porque o perdón en política arránxase cun trato, que inclúe desde logo un bo cargo. O problema do PP é que agora mesmo ten poucas cadeiras que ofrecer e se cadra por eso a nómina de supostos traizoados entre os populares é máis grande ca de outros partidos.
Porque se repasamos algúns dos episodios de deslealdades máis destacados en Galicia temos que referirnos ó protagonizado polo que fora vicepresidente da Xunta José Luis Barreiro Rivas. O notorio enfrontamento co presidente Gerardo Fernández Albor acabou en outubro de 1986 co abandono de Barreiro dos cargos na Xunta e no partido. Ó ano seguinte, Barreiro creaba Coalición Galega xunto a outros catro ex deputados populares. O seu apoio a moción de censura presentada meses despois polo PSOE facilitaba a caída de Albor, que sería relevado polo socialista González Laxe, e a volta de Barreiro á vicepresidencia. A súa sería logo unha traizón vingada polos populares da man de Manuel Fraga.
En Lugo, ademais da suposta traizón sufrida por Corral a mans de Fernando Carlos Rodríguez e seguramente tamén de Francisco Cacharro, antes houbo outras nas que este último foi protagonista. A máis destacada foi a sufrida polo ex diputado Enrique Álvarez Paredes, que pasou de ser delfín do ex presidente do PP de Lugo a acabar estoxado mesmo polos compañeiros de partido. Claro que se di que Cacharro tamén sufriu deslealdades por parte de José Luis Iravedra e José Manuel Barreiro, aínda que ningunha das partes o chegou a admitir.
Pero se as liortas entre os populares foron as máis sonadas logo de ter gobernado durante tantos anos na Xunta e na Deputación de Lugo, os nacionalistas tamén viviron algún episodio de enfrontamento interno, sobre todo polo feito de que o Bloque non deixa de ser unha suma de partidos cos seus respectivos líderes e as súas peculiaridades. Logo de anos nos que Beiras levou a batuta sen cuestionamento, coa chegada de Anxo Quintana semellaba que podía haber fendas no BNG, pero o feito de poder repartir cargos a tutiplén seguro que foi o mellor airbag para evitar o choque. E o mesmo se pode dicir no caso dos socialistas galegos, nos que se di que hai xa tantas familias que é difícil saber quen é de quen. A ovella máis descarriada está feliz no seu retiro romano e entre o resto de momento non evidencias de traizóns, quizás porque aínda hai cadeiras para todos. O malo é cando comecen a escasear. Entón si que haberá caso, como di Zapatero.