Cuando los políticos tienen miedo del contacto directo con el ciudadano, o algo mal están haciendo o el ambiente está tan crispado que no se ven capaces de apaciguarlo. La tensión en la calle ha ido aumentando de forma proporcional al número de parados o de escándalos y como quiera que deben de ser los legisladores los encargados de dar soluciones, la ira se ha trasladado a las puertas de los hemiciclos. Si hace unos meses era el Congreso de los Diputados el centro de las movilizaciones, desde que quedó inaugurada la nueva legislatura, el Parlamento de Galicia se ha convertido en cita obligada para cuanto afectado por el sistema quiera airear su rabia.
La bronca y alguna amenaza salida de tono llevó a la mayoría del PP a prohibir la entrada a molestos invitados a la Cámara, una medida no consensuada que provocó la estampida de la oposición durante el último pleno.
Ejemplos tenemos de sobra de algaradas y peleas protagonizadas por diputados de países con escasa tradición democrática, que los medios de comunicación difunden a modo de anécdota. No me imagino una escena así en ningún plenario español, como tampoco veo capaces de protagonizarlas a esos ciudadanos que se apostan ante los parlamentos a mostrar su indignación. Y quizá por eso la bunkerización de la política podría hacer más daño que cualquier pancarta o salida de tono desde la tribuna de invitados.

A frase máis común das estacións de servizo, que ata deu título hai anos a unha teleserie, supón hoxendía todo un risco para o noso peto se nos atrevemos a pronunciala diante do gasolineiro. Porque se encher un depósito nos custaba de media hai uns meses 50 euros, agora podemos chegar a pagar ata 80, e sempre que utilicemos o combustible normal, sen ningún aditivo desdes que as petroleiras nos publicitan dicindo que lle dan un mellor rendemento ao motor. Rendemento alo menos a eles si que lles da nos seus balances de beneficios.
Pero se a escada de prezos do crú estalle a dar unha labazada aos cidadáns, que xa empezan a usar con máis xeito os seus turismos, hai sectores aos que a suba do gasóleo estaos literalmente afogando, como o transporte ou o sector primario, xa que na súa conta de resultados hai un forte incremento do gasto sen que iso se reflexe nunha suba de tarifas ou prezos nos produtos que venden.
Os primeiros en botarse á rúa están a ser os pescadores, xa que ao ter o combustible subvencionado no tramo impositivo a suba do crú estalles repercutindo porcentualmente en maior medida. A Mariña de Lugo, que económicamente depende en gran parte deste sector, acolleu as primeiras manifestacións para dar a voz de alarma tanto pola propia suba do petróleo como pola entrada de pescado importado de menor calidade e a prezo moi baixo, advertindo así de que se non se toman medidas córrese o risco de enterrar definitivamente un modo de vida para moitas familias.
Pero malia que as protestas piden unha solución a uns gobernos que se exculpan por estar condicionados polas directivas europeas, o certo é que agricultores e pescadores tamén están criticando o papel das grandes distribuidoras de alimentación, que controlan o 80% do mercado e cobran o produto ata un 500% máis do que pagan en orixe. Din que ademais están a aplicar a suba do combustible sen que logo llelo abonen a eles, polo que finalmente os únicos afectados pola crise son o produtor e o consumidor, pero nunca o distribuidor.
Algo está a fallar e o propio mercado non é quen de regular unha suba do prezo do combustible e se cadra é aí onde debe intervir a Administración, porque se sabemos que, como din xa os expertos, o petróleo non vai voltar nunca máis aos niveis de hai un ano, é unha irresponsabilidade cruzarse de brazos e esperar a que comecen a saír á rúa pescadores, gandeiros, agricultores, camioneros, taxistas…