Xibraltar é á xeopolítica o que os goles de Marcelino e Iniesta ao fútbol, un recurso para agrupar a manada, reorientar brúxulas e fixar objetivo cara o enemigo exterior para rebaixar a crispación contra o vilán nativo, ao que se lle aplican atenuantes por aquilo da boa vecindade.

Durante o pasado verán, os españois de pro irritábanse cada vez que os medios de comunicación centraban a atención no conflito diplomático provocado pola semente de bloques de formigón na bahía de Alxeciras para alonxar aos pesqueiros gaditanos. Pero tamén se agriaban os británicos cando lían os tabloides que facían campaña contra o país que prefiren para ir de vacacións. E mentras ao sector hostaleiro do Mediterráneo lle tremían as pernas co brote españolista que levou ao Goberno a extremar o control da fronteira, os Bárcenas e Urdangaríns semellaban máis amables que o tal Fabian Picardo, o ministro principal dunha colonia con pouco máis de 30.000 veciños, pero cuxas boutades recibían tratamento de xefe de estado de superpotencia por parte do Goberno de Rajoy.

Agora co frío, o lume xibraltareño reavívase en Londres pola entrada en augas do Peñón dun buque científico español, mentres que aquí indigna a creación dunha selección de fútbol na colonia británica. Nuns meses haberá eleccións europeas, así que imos seguir tendo noticias da Rocha, por moi absurdas que sexan.