A pertinaz seca era a coletilla que usaban os informadores oficiais do franquismo para xustificar a mala planificación dunha economía autárquica por necesidade e chulería, que diso sempre andou sobrado o fascismo. Tiveron que chegar o plan Badaxoz, as políticas desarrollistas e o diñeiro do exterior para desterrar o infame adxectivo, aínda que a seca en si volve cíclicamente, por aquilo de que somos un país afeito a vivir por encima das súas posibilidades, ata das hídricas.
Pero agora que coincide que España rexistra o inverno menos chuvioso dos últimos sesenta anos, tamén nos atopamos con outras secas tan alarmantes na nosa sociedade, como a falta de ideas para atopar solucións á nosa debilidade como socio comunitario ata o punto de que temos que ser tutelados por Bruxelas. Pero as carencias non acaban aquí, acabamos de descubrir que na caixa común escasea tamén a liquidez tras ese desfase do 8,5% nas contas do pasado ano, á vez que nos damos conta de que algúns que se vestiron de grandes de España tampouco andan sobrados de vergoña. E se damos por feito que hai líderes empresariais que sofren falta de irrigación cerebral ata o punto de querer enviarnos a traballar a Laponia, só nos queda asumir que o que de verdade sufrimos, varias décadas despois, é unha pertinaz seca.