Posts etiquetados ‘indignados’

Tuitadas

Mércores, 17 de Xuño, 2015
Abrín hai catro anos conta en Twitter, case ao mesmo tempo no que o dimisionario concelleiro de cultura madrileño enviaba ao infinito os seus desafortunados contos de humor negro. Desde entón, a miña actividade foi bastante discreta, ata o punto de que se alguén quixera rebuscar na procura de algo políticamente incorrecto ou denunciable non pasaría máis de dez minutos. Eso si, perdidos, porque os que levamos máis de media vida expoñendo públicamente opinións sabemos que aquilo que se pon negro sobre branco é indeleble e, polo tanto, coidámonos de non meter a pata con comentarios de cantina.
Entendo en todo caso que a polémica sobre a falta de sentidiño co uso dos 140 caracteres do tal Guillermo Zapata só forma parte do ruído que vai presidir o mandato daqueles gobernos xurdidos das plataformas cidadáns, porque o seu foi un asalto ao poder establecido co que non contaban os promotores de ‘tamayazos’ e ‘gürteles’ e que teñen que combatir como sexa antes de que a insurxencia chegue ata os altos poderes do Estado.
A dimisión do tal Zapata, que se cadra tamén tería que deixar a acta de concelleiro porque tampouco lle vexo méritos para mantela, vai quedar en anécdota en canto saia á luz o seguinte descubrimento sobre erros pasados dos munícipes indignados. Así que haberá que estar atento ao Twitter, onde os pecadores son os que mellor atinan coas pedras.

Pensando un novo conto

As conquistas do 15-M

Xoves, 20 de Outubro, 2011

O movemento 15-M non deixa indiferente a ninguén e a demostración de forza do sábado, na que indignados dunhas mil cidades do mundo saíron á rúa a esixir cambios nun sistema político e económico que cren fracasado, seguro que faría reflexionar aos que só viron nel unha algarada inducida desde os partidos de esquerda para desprestixiar a esa dereita da que non están tan afastados. Con todo, as protestas, acampadas e caceroladas de pouco serven se os que deben resolver os problemas non cren nas solucións que lles expón a rúa. Quizá por iso o 15-M debería ir, como ocorre no xogo do Risk, conquistando territorios un a un, centrando a súa forza para que unha vez se acade un cambio, se traballe en reivindicar un novo punto. Porque a diferenza dunha revolución contra un goberno ou un ditador, esta revolta global desátase en sociedades con poderes adquisitivos, nivel de benestar ou perspectiva de crecemento diferente, aínda que tamén cun denominador común, a capacidade de control dos mercados sobre o poder político.
 
A campaña contra os desafiuzamentos é un bo exemplo da forza que ten o movemento e que, de lograr un cambio legal, multiplicaríase e achandaría o terreo para tratar de conseguir outro territorio. Estratexia e constancia para que o 15-M non acabe, como lles ocorría aos personaxes daquela película, atrincheirado en Kamchatka.

Invasores

Venres, 10 de Xuño, 2011

En el movimiento de los indignados me falta otra pata de la mesa castigada por el sistema en crisis. No los encuentro ni leo alusiones en las ingeniosas pancartas a los cientos de miles de personas llegadas desde otros países en busca de futuro y que han sido los primeros perjudicados en ese Ere a la concertación social que supone la destrucción de empleo. Lo que sí veo en este contexto, con una cuarta parte de la población activa en paro, es como aflora el discurso xenófobo entre tanta inacción gubernamental y las elecciones municipales han sido un campo de maniobras perfecto para tanto visionario de la política de exclusión. Cataluña, con una de las tasas de inmigración más altas de España, es el caldo de cultivo para estos aprendices de ’neocon’, que creen que un fenómeno estructural como es el desempleo se resuelve a golpe de repatriaciones. Si CiU no lo impide, Badalona tendrá un alcalde del PP que no le hace ascos a un ideario del que ha hecho bandera una formación emergente, Plataforma per Catalunya, cuyo líder define la inmigración como la “invasión silenciosa”. Si yo fuera uno de esos ‘invasores’ me indignaría saber que los que creía vecinos quieren ahora darme puerta sólo porque su frágil estado del bienestar se tambalea, principalmente, por su incapacidad.