«Perdido como un quinto en día de permiso, como un santo sin paraíso, como el ojo del maniquí… así estoy yo sin ti», cantaba Joaquín Sabina para expresar o desacougo que pode producir estar sen o ser amado. A letra do xenial compositor ben podería usarse para definir a inquietude que lles provoca aos políticos en campaña que a Lei Electoral prohiba realizar inauguracións ou actos nos que se utilicen as obras públicas, financiadas co diñeiro do contribuínte, como logros dun determinado cargo público.
O cabreo mostrado polo alcalde de Lugo é un exemplo do malestar con esta nova normativa, que realmente é máis propia dunha democracia emerxente que dun país que dá leccións de talante e ética polo mundo adiante. Claro que se temos en conta o nivel de caradura que algúns políticos demostran á hora de facer balance do seu traballo é lóxico que desde a xunta electoral central se optase pola vía coercitiva.
De todos os xeitos, unha cousa é crer que a nosa clase política necesita estar tutelada para evitar desmáns e outra advertir por lei aos medios de comunicación privados sobre como deben dar a información electoral. O dito, logo de tres décadas, aínda somos unha democracia en construción.