A traxedia de Haití fixo aflorar algúns dos sentimentos máis primarios e a vez contraditorios como o egoísmo, o odio, a solidariedade ou a usura. Entre o horror que produce ver unha gran cidade devastada e cadáveres hacinados en rúas ou en fosas comúns, vemos como as imaxes de execucións de ladróns na rúa mestúranse con outras de voluntarios desprazados desde miles de quilómetros devolvendo á vida a pequenos atrapados entre os cascallos. En Occidente a cidadanía mobilízase con donativos masivos ante a improvisación dos gobernos, mentres algúns bancos aproveitan para maquillar as súas desaxustadas contas aplicando comisións ás transferencias de doazóns anónimas.  A sobremesa fronte ao televisor encóllenos os estómagos e encharca os ollos dos máis sensibles, aínda que pasado o mal grolo das crónicas da destrución dáse paso ao mundano, ás veces con comentarios do tipo: «Onde si que están felices é en Bilbao, tras a vitoria sobre o Madrid…»
A vida pode ser marabillosa, dicía o defunto xornalista Andrés Montes, pero en Haití de momento é só unha ilusión. E mentres, nós quedamos reconfortados co ingreso duns euros na conta dunha ONG. Sentimentos á fin e ao cabo.