Non creo que Bolonia acabe cos males que axexan á universidade pública española como tampouco creo nas visións pesimistas que auguran o fracaso do modelo ou que ironizan sobre os seus propósitos.
A realidade dinos que as facultades e escolas públicas son a día de hoxe unha das principais fábricas de parados de país, aínda que tamén é certo que un título universitario aínda é sinónimo de certo prestixio social. E quizá a perda de valor deste último activo é o que fai perigar un sistema que excepto en contados casos, como ocorre coas titulacións máis técnicas, foise abrindo unha brecha maior co mundo real, co da empresa que necesita operatividade sen renunciar ao coñecemento.
Agora que toca axustarse o cinto en todos os sectores, os birretes claman contra os recortes que ameazan os seus orzamentos. E é que a estrutura de sedes universitarias que se crearon nos últimos anos pode resultar insostible se os protagonistas non se deciden a repensar o sistema. Ao Plan Bolonia acúsaselle de querer acabar coa universidade pública, aínda que o certo é que ela mesma soa pode morrer de inanición se non revisa o seu funcionamento e, sobre todo, se non logra vender mellor os seus éxitos a esta sociedade.

Agora que todos, mesmo os máis teimudos, temos asumido que estamos en crise e que a desaceleración vaise transformado en recesión toca facer contas de cara ao vindeiro ano e nas administracións xa están a ver que o aviso feito polo ministro Pedro Solbes chamando á contención do gasto vai a poñer en serios apretos a moitos. Os máis perxudicados desde logo que van ser os concellos, sobre todo os grandes, e por iso algúns alcaldes como o socialista de Zaragoza, asfixiado pola factura que lle está a supoñer a Exposición Universal, ata fan piña con outras grandes cidades para non verse en perigo de bancarrota.
O rexedor lugués, cunha actitude máis moderada ca do seu compañeiro aragonés, xa manifestou que sería unha inxustiza que os concellos pagasen o pato da crise, pero o caso é que o ministro considera que algúns alcaldes, como pode ser o de Madrid, metéronse en obras demasiado ambiciosas que non teñen por que pagar o resto dos españois.
O certo é que a administración local viviu unha época de vacas gordas ao abeiro do ‘boom’ inmobiliario. Os impostos por licencias de edificación ou a venda de aproveitamentos urbanísticos axudaron nalgúns casos a sanear as contas e noutros a aumentar o gasto en políticas sociais, en persoal ou en grandes obras desas que axudan a gañar eleccións. Pero agora que veñen os recortes, as alarmas xa empezaron a sonar e mesmo algún concello como Mondoñedo tivo este verán problemas de liquidez para abonarlles as nóminas aos seus funcionarios.
Pero aínda que o Ministerio de Economía non anda descamiñado cando lles mete o medo no corpo a algúns alcaldes manirrotos, ocorre tamén que está aínda pendente de resolver o problema da falta dun sistema de financiamento dos concellos, que nalgúns casos están a asumir as eivas en áreas como os servizos sociais que deixan as administracións autonómicas e a estatal. Claro que para facer este reparto de fondos haberá que ter en conta as características de cada municipio, ao igual que se fai á hora de negociar o financiamento autonómico. Cuestións como idade media, renta per cápita ou infraestruturas existentes deben ser tidas en conta para garantir a igualdade, a lo menos en servizos básicos, dun veciño de Carabanchel e doutro de Seoane do Courel. Deso se trata o estado do benestar.