Los lectores de El Progreso lo han elegido como personaje del año en Galicia, una calificación que se ha ganado con creces después de haber conseguido aumentar su mayoría en las urnas en una época de recortes y devastación de servicios públicos y estado del bienestar. Y es que muchos gallegos creen de verdad que Alberto Núñez Feijóo, como dice la canción del grupo músico-humorístico Os da ría «preside Galicia sen avaricía», y por ello le han confiado su suerte como se hace con el asesor fiscal al que se acude para que intente hacernos la declaración del Hacienda menos dolorosa. A veces lo consigue y, cuando no, que es en la mayoría de los casos, al menos aporta ese bálsamo que los humanos necesitamos para curar heridas y que consiste en tener conocimiento de desgracias ajenas mayores.
Feijóo se ha afanado en recordarnos en los últimos meses que Galicia está soportando mejor la crisis que otras comunidades, que no tendrá que pedir rescate y que creará empleo pronto. Las cuentas las maneja él y nosotros no podemos más que encomendarnos a su equipo como la plantilla de una empresa en bancarrota lo hace con sus administradores concursales. Pero es que si el renovado presidente de la Xunta logra sacarnos de esta con la misma sensación indolora con la que los funcionarios gallegos asumieron el nuevo mordisco en sus pagas extra, creo que más que ser personaje del año, Feijóo merecería el Balón de Oro.

Aos seus 76 anos e cando todo o mundo daba por amortizada a súa contribución á revitalización do nacionalismo galego de esquerdas, Beiras converteuse no protagonista da campaña. E non só por declaracións saídas de ton como as escoitadas no abarrotado salón do actos do IES Lucus Augusti da capital luguesa, nas que aseguraba que a política sanitaria de Feijóo “está matando máis xente ca ningún grupo terrorista do Estado español”, senón porque parece dar un envorco ás enquisas, rabuñando votos entre PSOE e BNG, e mobilizando esa masa indignada que desde hai meses pide na rúa un cambio nas políticas.

O furacán Beiras que conseguira colocar ao BNG como segunda forza galega durante o fraguismo, aínda que logo renunciou a participar no primeiro Goberno galego con presenza do seu partido, ameaza agora o establishment da política galega axudado dunha EU que podería aproveitarse do efecto sorpresa para asentarse nun escenario no que sempre tivo un papel máis ben marxinal. A estas alturas, nada está claro nesta convocatoria electoral, aínda que o que parece case seguro é que na próxima lexislatura, o Parlamento galego recuperará con Beiras o debate apaixonado e o esplendor diálectico que tivo con Vázquez Portomeñe, Barreiro Rivas, Cortizo ou Guerreiro. Que se preparen os oradores.

O mesmo nivel de acolloamento que teñen agora mesmo os afeccionados do Real Madrid, que senten na caluga o alento dos seus eternos rivais, é o que poden vivir os populares galegos logo de ver como as medidas de axuste económico do Goberno de Rajoy lle custaron a Javier Arenas unha presidencia andaluza que tiña practicamente na man.

Porque Galicia e Euskadi son as citas máis próximas no calendario electoral español e, aínda que os comicios vascos pouco ou nada teñen en común cos do resto, os galegos si que están máis relacionados coa dirección da onda ou tsunami que se estea movendo en España. Por iso creo que os puntos de vantaxe que as enquisas dan ao PPdeG sobre os seus divididos perseguidores poden ser un aval tan insolvente como o que cría ter Arenas, que mirou para outro lado cando o seu xefe subiu impostos, conxelou investimentos e aprobou unha reforma laboral decimonónica.

Pese á desfeita andaluza e o problema que lle supón Cascos, Mariano Rajoy cre que a tesoira non lle pasou factura e mesmo anuncia máis madeira para abril. Con iso o presidente tamén quere demostrar que non lle ten medo a unha folga xeral que ata se adiantou a anunciar, sabedor de que eses paros regulados, nos que ata se pactan os servizos mínimos, nunca depuxeron gobernos. Pero ollo ao piollo, as urnas son outra cousa e Feijóo ten ata marzo para recordarllo.

Aínda que semella que algúns non espertaron do ‘shock’ que lles provocou o 1-M, o gabinete de Feijoo xa cumpriu cen días, nos que a palabra máis repetida durante a campaña, austeridade, foi tamén santo e sinal da acción de goberno. Desde o primeiro momento ademais o novo presidente galego non só deixou ‘descolocados’ a estraños senón tamén a propios, logo de buscar un perfil técnico na composición dos altos cargos da Xunta. Descubertas as vergoñas dos seus rivais nas urnas, coa filtración de facturas de coches e mobiliario de luxo ou de contratos a persoas ou empresas afíns, nestes meses Feijoo tivo como teima principal a de cadrar unhas contas das que dixo que presentaban un buraco de case 1.200 millóns de euros. Para iso emprendeu unha labor de recortes que mesmo chegou á Educación, a área que precisamente máis polémica está a xerar. O cambio no modelo da gratuidade de libros de texto ou o anuncio de reforma do decreto do galego son así os principais asuntos nos que a oposición atopa argumentos para contestar a acción de goberno. Porque no resto de capítulos estase a seguir co guión previsto e mesmo o relativo a infraestruturas pode que acabe saíndo da axenda política logo do ‘acordo do Obradoiro’, polo que o Ministerio de Fomento se compromete a ter rematado o AVE en 2015, e a Xunta, a non facer leña co tema. Cen días logo de doada senda para Feijoo, que nin sequera está a ter problemas coas vagas de lumes grazas ao verán suave que estamos a ter en Galicia. Iso si aínda, queda moito camiño por andar.

“Xa cho dicía eu” debe ser a frase máis escoitada por Emilio Pérez Touriño desde que se coñeceu que título de O Presidente ía ter que traspasarllo a Alberto Núñez Feijoo. O xa ex secretario xeral do PSdeG non quixo sen embargo recoñecer na comparecencia para anunciar a súa marcha o erro de non ter convocado para o outono pasado as eleccións. Porén si admitiu que a crise, unha “campaña sucia” e a división no bipartito influiran no castigo cidadán ao goberno de esquerdas. Pois se a el lle vale así… O caso é que agora o seu partido ten que iniciar unha reconstrución polo cumio, xa que a base semella seguir sendo sólida, aínda que a elección de sucesor e o seu xeito de diferenciarse da etapa pasada e, sobre todo, dos anteriores socios, vai ser clave para tentar que a era Feijoo non dure tanto como a era Fraga.

Os nacionalistas, polo seu sistema de decisión ao estilo La Vida de Brian, seguramente van tardar varios meses en decatarse de que ten que soplar vento novo, ben distinto ao que move eólicos e veleiros. E mentres, o PPdeG vai ter carta branca para poñer a andar esa esquizofrénica dobre administración que tiñan montada uns e outros. Eso si, tamén se espera que dean algo de xogo os cabreos daqueles populares que se queden sen o esperado carguiño. Pero esas xa son as historias que teremos que contar nos vindeiros meses.

Quixo ‘O presidente’ Touriño que a cita coas urnas nas eleccións autonómicas coincidise co Domingo de Piñata, a última cita do Entroido que toma o nome do popular xogo que, como no caso dos políticos, do que se trata é de ver o que se pilla. Os tres grandes partidos están a botar o resto neste último tramo de precampaña que rematará no Xoves de Compadres. Despois da tradicional pegada de carteis, as labazadas van ser máis sonoras, posto que as enquisas seguen a amosar que as cousas non están nada claras para o bipartito, que ten que dar a cara xusto no momento en que a crise económica está a castigar máis a familias e empresas.

Os populares están aproveitando ademais tanto os problemas de financiación das pemes como o aumento do paro para desacreditar aos actuais inquilinos de San Caetano, aínda que o que trascende fóra de Galicia son as acusacións de Alberto Núñez Feijoo de que o actual goberno está a malgastar os orzamentos en sillas decorativas ou coches oficiais de fabricación alemana. A mensaxe chega nun momento sensible para a cidadanía, que está a pasalas canutas para chegar a fin de mes, aínda que os socialistas están a responder que en cuestión de despilfarro o Goberno de Fraga levábase a palma, aludindo aos millóns enterrados na Cidade da Cultura, na promoción do Xacobeo ou mesmo na sede presidencial de Monte Pío. O disfraz que se impón nesta tesitura é o de frade franciscano e o voto de pobreza, malia que uns e outros teñan asegurado un bo soldo ben nas cadeiras do goberno como nos escanos da oposición.

Pero o que promete ser o auténtico baile de Entroido é o debate que van protagonizar a tres bandas os candidatos á Xunta. Á espera de que o aspirante popular confirme a súa participación no encontro que televisará a Galega o vindeiro día 20, experiencias pasadas dinnos que cada un asumirá o papel que estiveron a protagonizar durante toda a lexislatura. Emilio Pérez Touriño, o de presidente único da Xunta, malia que durante estes anos dous gobernos funcionasen de xeito paralelo e só despachasen cada xoves en San Caetano coma un xeito de cumprir o protocolo. Anxo Quintana fará de gobernante sen ataduras de Madrid, aínda que mesmo como líder do BNG teña que pedir permiso á UPG ata para mover as cadeiras do despacho. E pola súa banda, Feijoo tentará parecer o rapaz bó da película, capaz de salvar a Galicia da situación de crise, claro que a sorte semella que non está ao seu carón e a decisión de retirar ao cabeza de lista por Ourense polos seus problemas co fisco vén a certificar o seu mal fario. Son as cousas desta mascarada que semellan ser as campañas electorais, pero como se di no Entroido o que prima é a diversión; xa virán os rigores da Cuaresma.