“Eu son rebelde porque o mundo fíxome así”, cantaba Jeanette nos anos 70, un éxito que quere reeditar a presidenta de Madrid, a inefable Esperanza Aguirre, que chama á poboación á resistencia fronte á subida do IVE. Porque logo da campaña posta en marcha polo PP madrileño para frear a medida anticrisis do Goberno de ZP, o Congreso tivo que ratificar onte cos votos de PSOE, PNV e CC o alza en dous puntos do tipo impositivo xeral do 16 ao 18%, e do tipo reducido do 7 ao 8% a partir do 1 de xullo.

Aínda así, é previsible que Aguirre non esgote os seus esforzos e como anunciou no seu día promoverá campañas de recollida de firmas, charlas informativas sobre a súa repercusión na economía ou a mobilización dos seus cargos públicos. Ao comando rebelde xa se sumaron outros compañeiros de partido e o propio presidente Feijóo anunciou onte no seu discurso do debate da autonomía que a Xunta renuncia a adaptar o imposto de transmisións patrimoniais á subida do IVE.

A insubmisión fiscal proposta polo PP recórdame a un curioso movemento galego chamado Obxeta Peseta que nos noventa animaba a non pagar a porcentaxe de IRPF destinado a armamento. A protesta non callou e a de Espe leva o mesmo camiño.

Teño que recoñecer que cada vez que escoito unha exclusiva política saída dalgún medio de comunicación de Madrid apenas lle fago caso, porque ben sei que a liorta que se traen entres eles pouco ten que ver coa actualidade e moito coas loitas de poder e as envexas. Por iso cando oín falar por primeira vez da trama de espionaxe que ao parecer había na Comunidade de Madrid botei a rir e pensei que os medios do grupo Prisa estaban a abrir unha fronte simpática para romper a monotonía informativa da crise económica. Claro que logo de ver o rebumbio que se montou, a reacción dos dirixentes populares e ata a intervención da Fiscalía hai que pensar que desta vez a película que se nos conta non se engloba tanto no xénero de ficción pese a ser presentada como comedia de espionaxe ao estilo ‘Mortadelo e Filemón’.

O problema é que logo de ver como se as gastan os dirixentes políticos do Foro, aos de provincias pódeselles ocorrer imitalos e agora que en Galicia estamos en precampaña electoral mesmo poderían saír a relucir dossieres comprometidos para algúns candidatos. Aínda que lle daría atractivo á carreira cara as urnas, coido que nos imos quedar coas gañas os xornalistas galegos. O político local xa sabe que o maior enemigo está na casa e por iso anda sempre coa mosca tras da orella.