Posts etiquetados ‘España’

O espello

Mércores, 28 de Xaneiro, 2015
Non me sinto moi capacitado para opinar dun país que non coñezo, por moito que se teña falado del desde que se extendera pola Europa rica a idea de que os seus poboadores viviran do conto. Pero aínda que non son grego, recibo con sorpresa e admiración os resultados dunhas eleccións nas que unha maioría de cidadáns afogados polas políticas de austeridade impostas deron un golpe na mesa do poder económico e xeopolítico a sabendas de que é un órdago con poucas probabilidades de gañarlle a partida á Troika.
E se hai algo que me chama a atención ademais do triunfo de Syriza é o seu pacto cos conservadores independentes nada máis gañar as eleccións, e que deixa descolocados a todos os que aínda miden a política entre forzas de esquerdas e dereitas. Porque esa catalogación esmorece do mesmo xeito que esas vellas siglas e os seus líderes, que aínda non se decataron de que a maioría dos cidadáns xa non se move por sentimentos, cores ou bandeiras, senón que busca dirixentes que non os tomen por carneiros, que lles solucionen os problemas e que o fagan xa.
España, que non se fixaba tanto nunha votación de Grecia desde que nos daban os doce puntos en Eurovisión, mirouse agora no espello heleno á espera de que ese señor que anda a pedir grazas polas portas convoque eleccións. E claro que aquí non somos gregos e só arriscamos ata que a auga chega ao pescozo. Pero fatos tampouco somos, oia.

Vuelve el artista

Mércores, 29 de Maio, 2013

Un programa de radio proponía hace días a sus oyentes que llamasen para explicar en antena cuál era la canción que en su momento figuró entre sus preferidas, pero que a fuerza de escucharla hasta el hartazgo acabaron por repudiar.
A los dirigentes del Partido Popular también se les podría encuestar estos días sobre el éxito de antaño que les causa hastío, porque seguro que habría coincidencias. Sin embargo, de momento parecen mostrarse cautos a la espera de que el revival se pierda entre el eco, mientras los únicos que parece que quieren darle minutos y portadas son aquellos que en su día criticaron sus acordes.
Tras dos conciertos en una semana, el artista antes llamado Aznar ha vuelto para recordarle al que le cedió el puesto de ‘number one’ que se aburre haciendo abdominales y dormitando en las reuniones de los consejos de administración, y que quiere cariño de su partido frente a los ataques a su persona y a su familia.
El primer hombre en llevarnos a una guerra en este nuevo siglo amaga con volver y para justificarse tira de su lista de éxitos sin pensar que sus fórmulas podrían no servir ya en un panorama con otros ritmos e inquietudes. No sé cuál habrá sido el tema que mejor resultado le dio, si el «¡Váyase señor González!» o el «España va bien», aunque estoy seguro de que a los españoles lo que menos les apetece escuchar ahora es un Max Mix de hace 20 años.

España

Mércores, 13 de Xuño, 2012
Machado cría que algún día aquela España de charanga e pandereita que traizoou os seus versos tornaríase na España da rabia e a idea. Confiamos durante anos na premonición do poeta, levantamos a cabeza, reinventámonos, sorprendemos a estraños. Crimos superado os complexos do emigrante sen papeis, do empresario medoñento de cruzar fronteiras, mercamos autoestima nos mercados de futuro e despregamos a vela maior para regatear coas grandes flotas. Ata puxemos no peito unha estrela de campión sobre un escudo consensuado, pero que nunca quixemos bicar.
Un día alguén veu espertarnos, pediunos as contas e non daban as restas, negamos a evidencia e resucitamos esa España que tiñamos baixo mármore. A vella e tahúr, a zaragatera e triste.
Deixamos de ser un equipo para converternos en bandas e quixemos darlle a volta á tortilla en busca de sensatez. Pero atopamos enredo, trágalas e máis decepción. E agora que?, preguntámonos logo de vernos definitivamente atrapados na cápsula do tempo, ao arbitrio dos que programan as vidas alleas.
Aínda así, consolámonos vendo sobre o céspede ao único equipo que funciona nesta España sen capitáns nin rumbo. Agarrámonos á súa fe, coma se eles fosen capaces de rescatar ese soño machadiano, e encomendados a eses santos de pantalón curto esperamos outro milagre da primavera.

‘Corralito’

Domingo, 20 de Maio, 2012

Non é a candidata a canción cutre do verán do inefable Georgie Dann, tampouco unha nova marca de comida rápida, nin sequera un premio extraordinario da Once, aínda que a palabra corralito está en boca de todos aqueles que gardan nunha conta bancaria eses aforros detraídos ao goce do lecer ou á calidade de vida. Unha das máximas autoridades en economía, é dicir, un deses personaxes que os ricos moi ricos usan para distraer a atención sobre as súas auténticas intencións, acaba de pórlle data á nosa entrada en parada respiratoria: xuño. É máis, Paul Krugman, que é como se chama este polo de granxa, xa nos ve o vindeiro mes a españois e italianos facendo cola nos bancos tratando de sacar efectivo das contas para levarllo á caixa forte da señora Merkel. A verdade que logo de ler as reseñas sobre o seu artigo no New York Times case que me asustei, aínda que tras comprobar que no seu currículo este gurú atesoura un Premio Nobel xa quedei máis tranquilo ao recordar que tamén llo deron a xente como Forbes, Kissinger, Arafat ou Rabin. Pero aínda que a cousa pinta bastante mal e pesar de que o amo do curral leva seis meses actuando como un galo descabezado, a principal razón que desacredita a teoría deste economista estadounidense non é outra que a constatación de que, en xuño, a única preocupación de italianos e españois será a Eurocopa de fútbol.