Non creo nos políticos retornados, porque ou ben queren emendar un fracaso ou ben trincar todo o que non puideron antes. Aínda que sempre hai quen entenden que dedicarse ao público require un período que non debería ir máis aló dunha década, o sistema derivou nunha parasitose que se enquista primeiro nas bases dos partidos para despois trasladarse ás institucións onde gobernan.

Exemplos temos de políticos crecidos ao abeiro das siglas, que co paso das décadas seguen a pé de escano, mentres que os que criamos xa amortizados regresan para seguir quentando asento ou para rivalizar cos que foron os seus compañeiros.

O último caso de político de segunda volta protagonízao Francisco Álvarez Cascos, quen, tras abandonar o PP por discrepancias coa dirección, fundou un partido que gañou os comicios autonómicos e logrou formar goberno en minoría en Asturias. Seis meses despois de tomar posesión e incapaz de consensuar uns orzamentos cos seus ex colegas, o que foi caricaturizado polo PSOE como o dobermann de Aznar decide botarse ao monte e converterse no primeiro presidente dunha autonomía do café para todos que adianta unhas eleccións.

A proposta invitaría á risa compracente do chiste malo se non fose polo dispendio que xerará ese referendo a prol de Cascos, un caro billete de retorno para quen nunca quixo irse.

De estudante no País Vasco fun unha vez candidato ao claustro da miña facultade por unha formación cuxo nome non logrei memorizar, o cal dá idea do interese do alumnado polas eleccións universitarias, todo o contrario do que ocorre co profesorado. Porque moi interesante ten que ser a vida dun reitor para que ata sete profesores da USC se enfrascaran nunha frenética campaña que culmina hoxe coas votacións. Pero se xa resulta rechamante a inusual resposta dos docentes por dirixir os destinos de máis de 33.500 integrantes da comunidade universitaria, o máis curioso é que ocorra nun momento no que a USC tivo que a prorrogar os seus orzamentos ante o recorte aplicado pola Xunta. Porque o problema para este ano quedará resolto, aínda que se prevé un buraco duns 15 millóns de euros que o próximo ano será imposible duplicar. E todo isto o que aboca aos novos xestores é a aplicar un plan de austeridade que levantará vexigas onde toque rebaixar.
Aínda así, cada candidato dispuxo dunha axuda de 4.000 euros para desenvolver a súa campaña, á que sumaron as achegas de simpatizantes, reproducindo un modelo moi democrático, pero que a porcentaxe de votos decidirá se é sostible.