A España non lles saen as contas e se cadra o problema estea enquistado dende a escola. Acaba de amosárnolo o informe Pisa, que mide o nivel dos alumnos de 15 anos de 65 países en ámbitos como o cálculo, a lectura ou as ciencias, porque, segundo a última estatística, os españois están á cola dos escolares da OCDE en Matemáticas.

E como non se nos dan ben os números, non nos debe estrañar que desde o Goberno se informe do ben que evoluciona o emprego no país alegando unha baixada do paro nunhas 2.400 persoas en novembro, cando nese mesmo mes desapareceron uns 66.000 cotizantes á Seguridade Social.

Di o informe Pisa que en España andamos mal de estudantes excelentes e sóbrannos mediocres, unha situación que se repite coa clase política, porque desde que comezou a crise non vimos a ningún Goberno capaz de aportar solucións intelixentes e o único que aplicaron foron as teses dos alumnos avantaxados desa Europa que nos dirixe de facto.

Seica reforma educativa do ministro-cadáWert pretende solucionar os males que afectan ás nosas aulas, aínda que xa o dubido logo de escoitar á ‘número dous’ de Educación, Montserrat Gomendio, dicindo que investir máis diñeiro non vai mellorar os resultados no vindeiro informe Pisa. Mesmo penso que a cúpula ministerial podería acabar levando aquela nota que lle daba o expresidente Aznar ao PSOE: «Cero patatero».

Ver como un bulebule de metro e medio se colga dunha árbore no medio do céspede de Campo Castelo e diante a permisiva ollada de proxenitores e paseantes —a do que asina tamén— só demostra unha cousa, que neste país non fai falta unha lei de calidade da educación, senón un programa de reeducación xeral dos maiores. Porque malia que o rapaz só amosaba ese instinto que nos conecta co antepasado primate, a indolencia colectiva dos que o mirabamos dá unha idea do lonxe que está a nosa marca España dos comportamentos que se lles transmiten aos cativos máis alá dos Perineos.
Contábanme hai días como en Suíza os máis meniños ían sós polas rúas cara os centros escolares con cadanseu chaleco reflectante mentres seus pais ficaban tranquilos sabendo que ían cruzar por pasos de peóns que os condutores respectan escrupulosamente. En cambio, por estes pagos voltaremos a ver a partires de hoxe caravanas de estresados proxenitores braceando ao volante para pedirlle paso aos que paran diante dos colexios a descargar tamén as crianzas, mentres o resto de peóns cruza a rúa por onde lle peta.
Por iso defendo que a Educación para a Cidadanía no só debe ser unha materia obrigatoria para os rapaces, senón tamén para os pais, porque, frente ao que propoñía Pitágoras, creo que mellor sería educar ao homes para non ter que castigar aos nenos.

Llega septiembre y nos trae el cambio de biorritmos, las secuelas de los excesos con la dieta y las facturas aplazadas de la Visa, mientras los escaparates y los folletos de las grandes superficies nos anuncian una vuelta al cole que para muchos padres gallegos se ha vuelto más cuesta arriba gracias a la política de recortes implantada por el Gobierno gallego.
Hasta 300 euros se van a gastar algunos progenitores en llenar la mochila de sus hijos este mes, la misma cantidad que Sarkozy mete en la cartera de los gitanos que envía a casa, una medida que muchos ciudadanos aplicarían también con los políticos que optan por suprimir medidas sociales como la gratuidad de los libros de texto, mientras mantienen las ayudas para la compra de coches de 30.000 euros o para renovar aquellos electrodomésticos que podrían tirar unos años más. Y es que lo que interesa ahora es que funcione el mercado, en este caso el editorial, ya que el sistema de préstamo y reutilización de textos, que además del ahorro fomentaba la capacidad del escolar de cuidar las propiedades públicas para ser usadas por otros, no era del agrado de las editoriales ni de los libreros. Menos mal que a los padres no les importa gastar en la educación de sus hijos, un ejemplo que también deberían seguir las administraciones.

Non fai falta facer un estudo sociopedagóxico. Chega con preguntarlle a calquera rapaz de ESO ou BAC das grandes vilas e cidades do país para saber canto galego falan na escola. “Pois na clase de lingua e literatura, porque é obrigatorio”, dirán. Pois aínda así, a Xunta propón agora separar en aulas distintas aos alumnos segundo a súa fala, de xeito que o neno ou nena galegofalante podería acabar nunha clase xunto con outros dous ou tres ‘raros’ máis do colexio que me recorda outra que había no instituto Masculino de Lugo, xunto ós váteres e con só tres cadeiras, na que se impartía a asignatura de Grego.

Tamén me acordo que cando marchei para Euskadi estudar Xornalismo, o primeiro día entrei por erro no aulario de euskera e logo de ver na pizarra o horario escrito nesa lingua descoñecida entráronme os suores. Onde me acababa de meter. Logo alguén me sacou do erro e me indicou o edificio dos castelánfalantes, pero o feito de ver aquela división serviume para entender máis adiante o por que do chamado conflito vasco.

Deberiamos preguntarnos se de verdade o que queremos aquí e acabar segregando desde a infancia para crear dúas sociedades enfrontadas ou formar aos mozos na cultura universal sen esquecer que temos unha lingua propia. Ou, máis ben, iso teñen que preguntarseo os encargados de gobernar.