Xa o dicía Jordi Évole durante a promoción dunha entrevista que lle fixo ao líder de Podemos. Preguntábanlle ao intrépido reporteiro que estratexia terían que seguir os dirixentes desta emerxente formación para gañar as vindeiras eleccións xerais. «Puesnada, esperar, porque los otros ya lo están haciendo todo», respostou.

Seguro que Podemos e todas esas siglas que están xerminando a conta do proceso de putrefacción que viven PP e PSOE, por culpa desa restra de chourizos que foron acubillando, poderían sentarse á porta da casa a ver pasar o cadáver do inimigo, aínda que coñecendo a capacidade de reacción dos partidos da «casta» seguro que ningún quedará quieto. De feito, as alarmas están soando a todo meter nesa sede de Génova arranxada coa caixa b, xa que Mariano Rajoy volveu pedir perdón no Senado logo de telo feito hai un ano polo caso Bárcenas. No PSOE tampouco poden falar moi alto, porque teñen moito lixo aínda que barrer, ao igual que en CiU, polo que a sangría de votos que poden sufrir todos a conta da corrupción consentida aínda non se sabe as cotas que alcanzará.

De aquí nun ano, cando toca convocar eleccións, poden pasar moitas cousas, mesmo ata mellorar una situación económica que se di que en décadas non voltará ser a de hai uns anos. Agora ben, os rivais de Rajoy teñen claro que, como lle pasou a él con Zapatero, só poden esperar que llelo poñan cada vez máis doado.

Rajoy pediu perdón de novo

O deporte está conmocionado polo enésimo escándalo no mundo do ciclismo, unha disciplina na que xa calquera gañador parece tan falso como o bico da azafata que entrega o premio. Lance Armstrong acaba de ser desposuído deses sete tours que cada verán gañaba con esa superioridade manifesta que demostran os grandes atletas, pero que ao final só resultaron ser froito dun engano que provoca vergoña allea. A loita contra a dopaxe segue facendo caer mitos nun mundo que derruba ídolos con tanta facilidade como Saturno devoraba aos seus fillos, pero tamén a crise económica serviunos para descubrir trampulleiros por todas as esquinas. Políticos que maquillaban orzamentos, banqueiros que niquelaban contas e engordaban as súas pensións, empresarios que defraudaban ou corrompían para quedar con contratos públicos, policías e funcionarios que poñían o cazo a cambio de facer a vista gorda.

Tan escandalosa é a súa historia como a de Armstrong, que non só decepcionou aos amantes do ciclismo, senón tamén aos que o viron como un exemplo de superación desa enfermidade que aínda causa tantas mortes. Por iso, a tolerancia cero non só debe aplicarse á dopaxe, senón a cantos pillos buscan o éxito polo atallo da treta.

Adoitan saír á luz en tempos de crises, cando as administracións rascan os petos para atender sobre todo a necesidades urxentes (pago de nóminas, auxilio social..), aínda que existiron ao longo dos tempos. O seu estourido coincide ademais con alardes de celo da Xustiza, un poder independente no estado democrático, pero que se nutre dos Orzamentos Xerais e, polo tanto, ten unha dependencia económica e política inherente.
Refírome aos casos de corrupción política, o único factor á alza na nosa bolsa de miserias e que estes días ten varias frontes abertas que compiten en cheirume segundo se van coñecendo detalles sobre os protagonistas. Finiquitado o pelotazo urbanístico, principal rexenerador da cleptocracia en España, e cos principais implicados pillados en ‘deshabillé’, asistimos a xuízos orais, comparecencias ante instrutores e filtracións de sumarios que lonxe de abraiarnos, corroboran a teoría de Max Weber de que canto menos evolucionado sexa un país, maior é a súa exposición aos gobernos de ladróns.
Seguramente esta crise desembocará nun cambio de modelo económico, social e se cadra político, pero o que parece seguro é que nos intestinos do Estado sempre haberá parásitos capaces de devorar fondos públicos co beneplácito de políticos, partidos e xuíces; sempre que haxa diñeiro dabondo, claro.

Millóns de traballadores españois -máis de catro xa o fixeron antes forzosamente- iniciaron unhas vacacións que este ano ben poderían ter o lema que popularizaron eses adolescentes fartos dos consellos dos seus pais carcas: «Non me ralles máis». Primeiro porque seguro que xa están ata a pucha de que lles recorden que estamos en crise, que hai que atarse o cinto, baixarse os soldos se se está na nómina da administración ou deixar para outro ano calquera compra que deixe a cero a conta de aforro. Segundo porque tampouco lles interesa saber se o Estado corre o risco de romper por un estatuto de autonomía catalán que o Constitucional tardou catro anos en corrixir, en todo un alarde de parsimonia xudicial. E terceiro porque xa non lles sorprende nada das tramas de corrupción que se adoitan tecer ao redor dos partidos que gobernan e que veñen demostrar que a democracia é un sistema tan agradecido que permite manter nos seus escanos aos que meteron a man no caixón.
Como moito, durante os días de asueto, os españois permiten que se lles «ralle» coas posibles fichaxes do seu equipo de fútbol ou sobre a última conquista do famoso/a de turno. E en setembro, xa falaremos.

A cidade de Lugo leva meses axitada polos sumarios abertos por varios xulgados que provocaron a detención ou levaron a declarar ao xulgado autoridades políticas, funcionarios de Policía Local ou axentes da Garda Civil. As operacións xudiciais tamén implicaron o rexistro de dependencias ata agora inviolables, como o cuartel da Garda Civil, a comisaría, a delegación de Tráfico ou unha sede da Deputación, ademais do concello de Castro de Rei. E aínda que o efecto sorpresa xa perdeu enteiros a estas alturas, a rumoroloxía comeza a facer das súas e os xornalistas xa reciben avisos falsos de rexistros no Concello de Lugo ou na Subdelegación do Goberno. Iso si, logo de tanto tirar da manta, o cidadán medio xa non sabe se a tal político ou cal funcionario o detiveron por corrupción urbanística, por colocar a muller nunha praza pública ou por quitarlle unha multa ao dono dun puticlú. Porque a cerimonia da confusión é o efecto secundario que toda operación de limpeza desde calado provoca, aínda que como recoñecen a maioría de políticos, axentes da orde ou cidadáns en xeral, xa tocaba para pór algo de orde.
O problema é que a imaxe do sector público vai ser a gran prexudicada e, como din por Lugo, esa non a lava nin toda a auga do Miño.

Un centro comercial lugués está a organizar entre os seus clientes a segunda edición dun concurso de piropos que ao parecer tivo moita aceptación o pasado ano. O certame coincide coa celebración esta semana do día de San Valentín, malia que é sabido que para loubar os atributos dalgunha moza ou mozo non fai falta estar namorado. Porque é o inxenio é tamén o bo humor o que se tenta premiar con esta iniciativa, que quizá habería que facela tamén extensiva aos políticos en campaña, que axudados por asesores-guionistas cada vez utilizan máis a retranca para gañarse ao cidadán. É certo que o nivel de comentarios velenosos baixou moito desde a retirada de Alfonso Guerra, auténtico gurú do socialismo de estacazo, pero os últimos acontecementos a conta da trama de corrupción en concellos gobernados polo PP ou do gasto en reformas do executivo da Xunta están fomentando o cruce de saúdos nada agarimosos, que inclúen ata o desenterramento dos  casos GAL e Filesa.
A lama sempre foi o medio no que mellor se defenderon moitos políticos, pero eso non quita que dentro do pozo haxa que desbotar a imaxinación. Eu propoño logo un concurso. A ver quen lle manda o recado máis traballado ao rival político antes do 1-M. De momento gaña puntos unha perla de Quintana: “O PP é renovador. Cambia un candidato en 21 días”.