O pequeno concello lugués de Muras está a ser noticia non porque a crise estea a facer dano no seus escasos sectores produtivos, agora máis enfocados ó sector eólico, pois os seus preto de oitocentos habitantes son a maioría xubilados, senón porque o seu alcalde acaba de fixarse un salario que supera o orzamento que o seu concello adica a infraestruturas.  Aínda que non é de bo gusto andar aireando ás nóminas dos demais, o certo é que resulta chamativo que o popular Issam Algnam Azam, neste clima de austeridade que proclama o seu partido, se vaia embolsar preto de 60.000 euros por facer de rexedor dun concello onde a xestión máis importante da semana pode ser quedar co secretario para tomar café.

Na súa defensa, o alcalde de orixe sirio di que aínda así vai perder cartos con respecto ó seu traballo na sanidade, pero o problema é que tendo en conta a falta de médicos rurais que padecemos e o excedente de políticos sen cargo xórdenos a dúbida de se non sería mellor que o rexedor cedese o bastón de mando e de paso lle aforrase un gasto o seu concello e un sufoco ao seu partido.

O caso de Muras é só un exemplo dos excesos que a profesionalización da política está a xerar nas pequenas administracións e que resulta máis chamativo no caso de Galicia, onde hai unha alta porcentaxe de concellos de menos de dous mil habitantes que teñen en nómina con adicación exclusiva non só a moitos alcaldes, senón tamén a algún dos seus concelleiros. A redución de ingresos que están a sofrir, provocada en parte pola caída da construción, vai obrigar a reinventar o xeito de xestionar o eido local, por moito que lles doa a aqueles munícipes que fan da política unha forma de vida cando en moitos casos só se demanda voluntarismo a prol da comunidade.

Tampoco é que se lles pida ás corporacións que procedan como fixo a oposición no concello de Meira, que aproveitou unha ausencia no pleno dun membro do equipo de goberno para rebaixarlle en cincocentos euros o soldo ó alcalde. Se cadra estas medidas deberían saír dos propios rexedores e, indo máis aló, dunha lexislación que impida que gran parte dun orzamento municipal sexa asignado ó chamado capítulo 1, o que atinxe aos gastos de persoal. Iso non quere dicir que haxa que pechárllelas portas da política aos profesionais mellor pagados, o que se pide é que cando decidan entregar o seu tempo ao servizo da comunidade, pois dean, a poder ser, o adicado ao ocio. E senón, que deixen paso a outros.

Agora que todos, mesmo os máis teimudos, temos asumido que estamos en crise e que a desaceleración vaise transformado en recesión toca facer contas de cara ao vindeiro ano e nas administracións xa están a ver que o aviso feito polo ministro Pedro Solbes chamando á contención do gasto vai a poñer en serios apretos a moitos. Os máis perxudicados desde logo que van ser os concellos, sobre todo os grandes, e por iso algúns alcaldes como o socialista de Zaragoza, asfixiado pola factura que lle está a supoñer a Exposición Universal, ata fan piña con outras grandes cidades para non verse en perigo de bancarrota.
O rexedor lugués, cunha actitude máis moderada ca do seu compañeiro aragonés, xa manifestou que sería unha inxustiza que os concellos pagasen o pato da crise, pero o caso é que o ministro considera que algúns alcaldes, como pode ser o de Madrid, metéronse en obras demasiado ambiciosas que non teñen por que pagar o resto dos españois.
O certo é que a administración local viviu unha época de vacas gordas ao abeiro do ‘boom’ inmobiliario. Os impostos por licencias de edificación ou a venda de aproveitamentos urbanísticos axudaron nalgúns casos a sanear as contas e noutros a aumentar o gasto en políticas sociais, en persoal ou en grandes obras desas que axudan a gañar eleccións. Pero agora que veñen os recortes, as alarmas xa empezaron a sonar e mesmo algún concello como Mondoñedo tivo este verán problemas de liquidez para abonarlles as nóminas aos seus funcionarios.
Pero aínda que o Ministerio de Economía non anda descamiñado cando lles mete o medo no corpo a algúns alcaldes manirrotos, ocorre tamén que está aínda pendente de resolver o problema da falta dun sistema de financiamento dos concellos, que nalgúns casos están a asumir as eivas en áreas como os servizos sociais que deixan as administracións autonómicas e a estatal. Claro que para facer este reparto de fondos haberá que ter en conta as características de cada municipio, ao igual que se fai á hora de negociar o financiamento autonómico. Cuestións como idade media, renta per cápita ou infraestruturas existentes deben ser tidas en conta para garantir a igualdade, a lo menos en servizos básicos, dun veciño de Carabanchel e doutro de Seoane do Courel. Deso se trata o estado do benestar.