Cando unha sociedade se ve incapaz de implementar eses valores que a definen como racional e respectuosa cos dereitos de todos os seus integrantes tende a crear mitos para xustificar a súa impotencia e lavar conciencias. Un deles acaba de falecer, que é o momento no que a historia eleva aos persoeiros a inmortales, malia que no caso de Mandela xa fora convertido en vida en tótem e ata en marca rexistrada.

E aínda que o seu legado traspasa todo ese compendio de frases, xestos e accións coas que se foi construíndo ao heroe, as testemuñas de pésame dos líderes internacionais, máis que recoñecer ao home que adicou a súa vida a acabar coa discriminación racial no seu país, semella que tratan de desculpar a inacción fronte a aquel réxime segregacionista que imperou en Sudáfrica ata fai só vinte anos.

Porque os dirixentes dese mundo libre que onte participaron no funeral oficial se cadra buscan converter a Mandela no Gandhi do século XXI porque esa resistencia pacífica pola que apostou logo de saír do cárcere, vénlles mellor que outros exemplos de rebeldías violentas como as protagonizadas por Che Guevara ou Emiliano Zapata, para que así lles sexa máis doado o control dun sistema que hoxe en día xa non segrega por razas ou credos, senón por díxitos nas contas correntes. Por iso só me quedo coas homenaxes cidadáns a Mandela, os discursos sóanme todos a pamplinas.