“Xa cho dicía eu” debe ser a frase máis escoitada por Emilio Pérez Touriño desde que se coñeceu que título de O Presidente ía ter que traspasarllo a Alberto Núñez Feijoo. O xa ex secretario xeral do PSdeG non quixo sen embargo recoñecer na comparecencia para anunciar a súa marcha o erro de non ter convocado para o outono pasado as eleccións. Porén si admitiu que a crise, unha “campaña sucia” e a división no bipartito influiran no castigo cidadán ao goberno de esquerdas. Pois se a el lle vale así… O caso é que agora o seu partido ten que iniciar unha reconstrución polo cumio, xa que a base semella seguir sendo sólida, aínda que a elección de sucesor e o seu xeito de diferenciarse da etapa pasada e, sobre todo, dos anteriores socios, vai ser clave para tentar que a era Feijoo non dure tanto como a era Fraga.

Os nacionalistas, polo seu sistema de decisión ao estilo La Vida de Brian, seguramente van tardar varios meses en decatarse de que ten que soplar vento novo, ben distinto ao que move eólicos e veleiros. E mentres, o PPdeG vai ter carta branca para poñer a andar esa esquizofrénica dobre administración que tiñan montada uns e outros. Eso si, tamén se espera que dean algo de xogo os cabreos daqueles populares que se queden sen o esperado carguiño. Pero esas xa son as historias que teremos que contar nos vindeiros meses.

A democracia non existiría sen o debate e iso sábeno ben por exemplo os estadounidenses, que se de algo poden presumir é de levar máis de dous séculos elixindo nas urnas aos seus presidentes.  Son eles ademais os que maior importancia lle outorgan aos debates televisados entre os candidatos e mesmo existe unha fundación privada que se encarga de organizalos logo de que as partes firmen un protocolo de máis de trinta folios no que se regula dende a quenda de intervencións ata a posición dos convidados no plató.

Os políticos en Europa e en España aínda están pouco afeitos a debater e cando se lles propón saír á palestra televisiva en horario de ‘prime-time’ comezan a poñer peros. En Galicia, por exemplo, non hai debates entre os candidatos a Xunta desde o ano 1993, cando Manuel Fraga e Antolín Sánchez Presedo protagonizaran un cara a cara, e semella que desta vez tampouco vai haber, porque desde o PP piden que haxa tamén debates a dúas bandas, para evitar un dous contra un. E se cadra o seu argumento teña certa lóxica, pois non hai máis que ver os debates a tres entre candidatos provinciais para decatarse de que os do PSOE e do BNG nin se rozan coas chaquetas.

Pode que aínda estea por escribir o protocolo definitivo para organizar debates á Presidencia da Xunta e ata que se redacte a liorta seguirase repetindo elección tras elección. Eso si, a nosa tradición democrática tamén é curta.

O ex alcalde de Sarria Arturo Corral dixo hai días nunha entrevista neste xornal que en política perdóase todo, aínda que traizóns como a que el sofriu non. Pois eu diría que esa tamén, porque o perdón en política arránxase cun trato, que inclúe desde logo un bo cargo. O problema do PP é que agora mesmo ten poucas cadeiras que ofrecer e se cadra por eso a nómina de supostos traizoados entre os populares é máis grande ca de outros partidos.
Porque se repasamos algúns dos episodios de deslealdades máis destacados en Galicia temos que referirnos ó protagonizado polo que fora vicepresidente da Xunta José Luis Barreiro Rivas. O notorio enfrontamento co presidente Gerardo Fernández Albor acabou en outubro de 1986 co abandono de Barreiro dos cargos na Xunta e no partido. Ó ano seguinte, Barreiro creaba Coalición Galega xunto a outros catro ex deputados populares. O seu apoio a moción de censura presentada meses despois polo PSOE facilitaba a caída de Albor, que sería relevado polo socialista González Laxe, e a volta de Barreiro á vicepresidencia. A súa sería logo unha traizón vingada polos populares da man de Manuel Fraga.
En Lugo, ademais da suposta traizón sufrida por Corral a mans de Fernando Carlos Rodríguez e seguramente tamén de Francisco Cacharro, antes houbo outras nas que este último foi protagonista. A máis destacada foi a sufrida polo ex diputado Enrique Álvarez Paredes, que pasou de ser delfín do ex presidente do PP de Lugo a acabar estoxado mesmo polos compañeiros de partido. Claro que se di que Cacharro tamén sufriu deslealdades por parte de José Luis Iravedra e José Manuel Barreiro, aínda que ningunha das partes o chegou a admitir.
Pero se as liortas entre os populares foron as máis sonadas logo de ter gobernado durante tantos anos na Xunta e na Deputación de Lugo, os nacionalistas tamén viviron algún episodio de enfrontamento interno, sobre todo polo feito de que o Bloque non deixa de ser unha suma de partidos cos seus respectivos líderes e as súas peculiaridades. Logo de anos nos que Beiras levou a batuta sen cuestionamento, coa chegada de Anxo Quintana semellaba que podía haber fendas no BNG, pero o feito de poder repartir cargos a tutiplén seguro que foi o mellor airbag para evitar o choque. E o mesmo se pode dicir no caso dos socialistas galegos, nos que se di que hai xa tantas familias que é difícil saber quen é de quen. A ovella máis descarriada está feliz no seu retiro romano e entre o resto de momento non evidencias de traizóns, quizás porque aínda hai cadeiras para todos. O malo é cando comecen a escasear. Entón si que haberá caso, como di Zapatero.