A aceptación que hai na sociedade coas imaxes de agresións e trifulcas nos eventos deportivos demostran o pouco interese por previr que as xeracións futuras sexan intolerantes, sobre todo porque esas estrelas que nos venden como triunfadores son para os mozos iconas as que buscan emular.

Logo da morte dun ultra do Deportivo en Madrid a mans doutros descerebrados, os responsables do millonario negocio do fútbol déronse conta de que eran eles os que tiñan nas súas mans evitar en grande medida este tipo de incidentes, impedíndolles a entrada aos campos aos afeccionados máis agresivos e prohibindo insultos a xogadores e público. Houbo diversas reaccións, pero foi curioso que algúns futbolistas xustificasen como lóxicas as agresións en quente, alegando que quedaban no campo, malia que miles de persoas seguen os partidos.

Hai uns días, nunha cancha de baloncesto, volveuse ver un xogador provocando unha trifulca logo de pegarlle un puñazo a un rival que o empurrou. Na pelexa, á que se uniron os banquiños, levaron por diante un cativo que estaba sentado nas primeiras filas, as mesmas onde se sitúan tamén as persoas en cadeiras de rodas. O energúmeno disculpouse despois co neno, que, aínda asustado, seguro que pensou que, visto aquel espectáculo, o mellor que pode facer para resolver as diferencias cos seus compañeiros é repartir labazadas.