Aínda que ás veces rocen a kale borroka, son a esencia da democracia, porque sen a súa actividade reinaría un papanatismo máis propio de sociedades adocenadas como a que durante décadas foi a tunisiana. Refírome a esa prole de xornalistas aliñados, políticos caducados, executivos sen consello ou ex usuarios de coche oficial reunidos en faladoiros para, maiormente, destripar a actualidade e pór no disparadero aos que, seguramente, son responsables da súa decadencia. Moitos deles escandalízanse estes días do acontecido co conselleiro de Cultura do Goberno de Murcia, que foi agredido por tres persoas cando saía de casa, e culpan ao PSOE e aos sindicatos de incitar á violencia contra os populares.
O argumento ata podería coar entre a audiencia máis crédula se non fose porque eles mesmos son os estandartes da cultura da axitación e porque a diario chaman ás barricadas para derrubar a un Goberno ao que lle queda máis dun ano de mandato.
A sorte é que aquí, a diferenza de Estados Unidos, a maioría de españois non ten armas en casa e os magnicidios só os practicou unha banda de asasinos en vías de prexubilación. Por iso os axitadores domésticos, máis que inquietar, ata resultan divertidos.