Comparto cos ollos pechados unha frase pronunciada nunha recente entrevista por José Manuel Díaz Grandío, edil de deportes lucense, cando preguntado sobre as súas cores afirmaba non ser nunca fan de nada e sentir envexa dos quen se axitan desde a bancada co seu equipo.
Porque ben por culpa do código deontolóxico da nosa profesión, que ufanamente invítanos a ser obxectivos, ben porque non atopemos nada polo que mereza a pena mollarse os pés, algúns pasamos a nosa existencia evitando a euforia ou a decepción da que si gozan os que se enfundan un escudo, bandeira ou bitola. Claro que fronte á nosa tropa de agnósticos e non aliñados aparecen profesionais de novo cuño que ou proclaman sentirse orgullosos de ser de dereitas ou sentan a debater cun guión debaixo do brazo no que hoxe enfrontan un parecer que mañá mudan sen rubor.
Eu recoñezo en todo caso unha certa tendencia nos últimos tempos á claudicación no meu inmovilismo, provocada por uns rapaces aos que lles deu por practicar o mellor fútbol que xamais vira ata agora. O vindeiro domingo xóganse o título da Liga, aínda que se o perden seguro que a pena non me durará máis dun milisegundo.