Pertenzo a esa xeración que o máximo que recorda do Tejerazo son un día sen cole, sesión continua de películas na primeira cadea e marchas militares en Radio Nacional, e quizais por iso non acabo de atoparlle a relevancia que desde a esfera política se lle dá aos movementos que aquel 23 de febreiro de 1981 se deron para deter ese chafalleiro golpe de Estado.
O que si recordo é que aínda dez anos logo da asonada coñecín xente que defendía a idea de que España non daría por pechada a súa transición ata que os españois deixasen de apertar o cu cada vez que visen un avance informativo en televisión. Hoxe cúmprense 30 anos do día máis longo da democracia cun país cansado coa súa clase política, que se afai a vivir de acordo aos seus ingresos, que audita os estertores dunha banda de terroristas e que mira con envexa as revolucións no mundo árabe contra ditadores como o que aquí se vela nun mausoleo financiado con diñeiro público. Iso si, a idea das dúas Españas pertence aos libros de Historia e, como calquera país moderno, os dereitos e liberdades mídense polo número de ceros que se acumulan na conta corrente. E ao solo todo o mundo se tira só se o ordena o monitor de pilates.