Xa o dicía Jordi Évole durante a promoción dunha entrevista que lle fixo ao líder de Podemos. Preguntábanlle ao intrépido reporteiro que estratexia terían que seguir os dirixentes desta emerxente formación para gañar as vindeiras eleccións xerais. «Puesnada, esperar, porque los otros ya lo están haciendo todo», respostou.

Seguro que Podemos e todas esas siglas que están xerminando a conta do proceso de putrefacción que viven PP e PSOE, por culpa desa restra de chourizos que foron acubillando, poderían sentarse á porta da casa a ver pasar o cadáver do inimigo, aínda que coñecendo a capacidade de reacción dos partidos da «casta» seguro que ningún quedará quieto. De feito, as alarmas están soando a todo meter nesa sede de Génova arranxada coa caixa b, xa que Mariano Rajoy volveu pedir perdón no Senado logo de telo feito hai un ano polo caso Bárcenas. No PSOE tampouco poden falar moi alto, porque teñen moito lixo aínda que barrer, ao igual que en CiU, polo que a sangría de votos que poden sufrir todos a conta da corrupción consentida aínda non se sabe as cotas que alcanzará.

De aquí nun ano, cando toca convocar eleccións, poden pasar moitas cousas, mesmo ata mellorar una situación económica que se di que en décadas non voltará ser a de hai uns anos. Agora ben, os rivais de Rajoy teñen claro que, como lle pasou a él con Zapatero, só poden esperar que llelo poñan cada vez máis doado.

Rajoy pediu perdón de novo

No país das contradicións que é España, onde malia ser deporte nacional o chupeteo vai á quebra unha fábrica de piruletas, unha muller á que algúns atrevidos deron por morta logrou superar unha enfermidade tan descoñecida como o ébola grazas á sanidade pública que o Goberno quere privatizar.

Malia que aínda tardarán días en darlle a alta a Teresa Romero, seguro que tardará menos tempo en apuntarse o tanto da curación esa ministra de Sanidade que durante unhas semanas axudou a desatar o pánico entre a poboación, coa axuda do xornalismo máis tendencioso.

Non é esta a primeira nin será a última das crises sanitarias que vai vivir un país que sae flote porque semella inmergullable, pero en canto se consiga superar esta —e coido que así será porque xa está o ianqui niso—, o primeiro que habería que prantexarse é a existencia dun ministerio que, logo do traspaso de competencias sanitarias ás autonomías, non é capaz de asumir a única tarefa intrasferible, a coordinación en situacións de emerxencia.

Ana Mato acusou hai uns días á oposición de facer política na fase crítica do contaxio de ébola de Teresa Romero. Agora que sabemos que a enfermidade pode ser tan mortífera é ao mesmo tempo tan superable como unha gripe, sería logo o momento de facer política coa xestión dun problema levado sen xeito desde o principio e pedirlle á ministra que, por favor, marche para a casa.

Teresa Romero, coa primeira vítima do caos sanitario

Tanta paz leves como paz deixas. Esta despedida, que segundo Mariló mesmo firmaría Q.D.E.P., é o mellor que se lle pode desexar ao dimisionario ministro de Justicia, que logo de ver abortado o seu proxecto de ley estrela por obra e graza da demoscopia, non lle quedou outra que facer mutis e deixar unha carreira política na que leva case desde que estoxou o chupete.

Alberto Ruiz-Gallardón marcha desautorizado polos seus, eses mesmos que logo de pedirlle que sacara a máscara de alcalde ‘pijiprogre’ para aplicar como ministro a dou-trina católica lle dan agora a patada no cú ao ver que a rúa non está para bicar santos. Porque a reforma da lei do aborto acabou por atragantárselle a un partido que só mirou cara un lado nun tema que entra nas decisións personais e nos dereitos individuais, e que se viu obrigado a rectificar a última hora, cando viu que a pouco máis dun ano das eleccións a súa versión ultra restaba máis que sumaba.

Malia todo, a Ruiz-Gallardón quedaralle a satisfacción de poder gabarse diante dos seus correlixionarios de telo tentado, o que lle pode reportar mesmo unha beatificación exprés cando lle chegue o momento. Entrementres, seguramente non terá por que recuperar a praza de fiscal en excedencia, porque a porta xiratoria se cadra lle ten reservado un posto nun consello de administración dalgunha empresa agradecida.

"Marcho, que me teño que ir..."

Levo tres días ao pé do canón e dame a sensación de que o verán aínda acaba de comezar. E non só porque o calor que tanto estranamos estes meses me estea a mudar o corpo, tamén axuda no desaxuste vital o feito de que setembro sexa un mes de tránsito non sabe cara a onde e no que a xente fai plans tan inconsistentes coma esta canícula.

Ocórreme que non me apetece apuntarme a ningún ximnasio, nin aprender un novo idioma nin comezar unha colección e moito menos analizar o comezo do curso político. Só penso en contar os días ata as vindeiras vacacións, malia que esteamos a falar de números de tres cifras. Teño o bronceador, a bolsa e a silla de praia na maleta do coche e quedarán alí polo menos ata que pase o San Froilán, momento no que o meu corpo se decatará de que de verdade acabou o verán e toca replantexarse cousas.

Setembro é para a maoría dos españois coma ese camiño no deserto que estamos a cruzar desde que alguén nos dixo que entraramos en recesión, malia que para min, polo feito de ser o mes do meu natalicio, cada vez que chega síntome coma nun limbo do que non me apetece saír por se o que me espera máis aló no me gusta.

Non son dos que se lamentan de ter depresión postvacacional, pero cústame arrancar tanto coma ese motor parado durante un tempo que está desexando que a gasolina e o aceite flúan polo seu interior. Estou en tránsito, a lo menos ata outono.

Se fixeramos unha enquisa entre os dirixentes galegos de PSOE, PP e BNG e lles preguntaramos que personaxe lles inspira máis temor, habería no eido político varios candidatos, entre os que sobresairía o homónimo do pai do socialismo español. Pero vista a deriva do caso Pokemon, non cabe dúbida de que a xuíza Pilar de Lara é a que verdadeiramente lle está a sacar o sono a canto político tivo trato nos últimos anos cos directivos do grupo Vendex.

Logo de levarse por diante varios alcaldes e poñer outros en corentena, as últimas investigacións apuntan directamente a unha presunta trama de financiamento ilegal dos tres principais partidos en Galicia e que poñen na picota, entroutros, ao presidente do PP de Lugo, José Manuel Barreiro, que pola condición de senador aforado se libra de momento dunha imputación.

Malia que todo o que se conclúe nunha investigación debe ser argumentado con probas para acadar unha condea xudicial, o certo é que a día de hoxe resulta difícil atopar un político que, logo de ver o seu nome nunha listaxe de investigados por corrupción, volva recuperar o estatus de xente de fiar para a opinión pública. E aínda que a diario se reitera desde os partidos que a imputación é un mero formalismo xudicial e algúns alcaldes como o de Lugo ata se gaban de ter máis dunha, os sinalados xa saben que o que lles queda é aguantar estopa e agochar os reloxos diante das miradas fisgoas.

A xuíza que quita o sono. Foto: Sebas Senande

Coñezo a alguén que se nega a ver ningún partido de fútbol do Mundial en protesta polos desorbitados soldos dos xogadores e as indecentes primas que lles prometen aos que acaden o título. Tamén sei duns cantos que mirarán cara outro lado cando as televisións retransmitan a cerimonia do ‘cambiazo’, que será executado coa mesma destreza coa que un opositor pouco ‘preparao’ consegue supera-lo exame a gaña-la praza. Moitos deles son ademais dos que están convencidos de que a antigua cúpula de Novacaixagalicia vaise ir de rositas por moitos delitos que lles queira imputar a Fiscalía Anticorrupción, porque saben que, a diferenza daquel mítico Dioni que fixera o mesmo cos cartos doutro banco, eles non van ter que cruzar a porta da cadea.

Todos eses incrédulos e indolentes cidadáns representan a esa nómina que protesta co látigo da indiferenza, un arma eficaz na distancia corta, pero que a nivel de sociedade a ciencia demoscópica cataloga como os do non sabe non contesta.

A humanidade somos unha raza afeita a adaptarse en calquera medio hostil, que conseguiu sobrevivir durante millóns de anos e por esa máxima se rexe toda esa masa de poboación que non se inmuta por moito tertuliano que os queira pinchar. Están afeitos a superar as dificultades día a día, sen atender consellos dos que os cobran a millón. Só por iso merecen que alguén se acorde deles por un día, malia que tamén pense que se trabucan.

O Mundial desde a favela