En tránsito
Levo tres días ao pé do canón e dame a sensación de que o verán aínda acaba de comezar. E non só porque o calor que tanto estranamos estes meses me estea a mudar o corpo, tamén axuda no desaxuste vital o feito de que setembro sexa un mes de tránsito non sabe cara a onde e no que a xente fai plans tan inconsistentes coma esta canícula.
Ocórreme que non me apetece apuntarme a ningún ximnasio, nin aprender un novo idioma nin comezar unha colección e moito menos analizar o comezo do curso político. Só penso en contar os días ata as vindeiras vacacións, malia que esteamos a falar de números de tres cifras. Teño o bronceador, a bolsa e a silla de praia na maleta do coche e quedarán alí polo menos ata que pase o San Froilán, momento no que o meu corpo se decatará de que de verdade acabou o verán e toca replantexarse cousas.
Setembro é para a maoría dos españois coma ese camiño no deserto que estamos a cruzar desde que alguén nos dixo que entraramos en recesión, malia que para min, polo feito de ser o mes do meu natalicio, cada vez que chega síntome coma nun limbo do que non me apetece saír por se o que me espera máis aló no me gusta.
Non son dos que se lamentan de ter depresión postvacacional, pero cústame arrancar tanto coma ese motor parado durante un tempo que está desexando que a gasolina e o aceite flúan polo seu interior. Estou en tránsito, a lo menos ata outono.