Nin George Bush nin Aznar se arrepinten de ter ordeado un e aplaudido o outro a invasión de Iraq, un conflicto que se calcula ten causado cando se cumpren cinco anos do inicio da guerra preto de un millón de mortos e centos de miles de desprazados. O presidente estadounidense arrincouse con motivo da efeméride cun discurso no que recoñecía o custe que ten provocado a súa iniciativa de liberar a un país dun sátrapa, e no que confiaba en que aínda se podería gañar a contienda. Claro que moitos patriotas americanos seguro que recordan ter celebrado a anuncio do fin da guerra que fixera Bush desde o portavións Abraham Lincoln uns meses despois do inicio; daquela pensarían que o seu gran país era capaz de conquistar o que se lle puxese por diante, logo do paseo militar ata Bagdad. Cinco anos despois o pesadelo, como aquel que viviron a finais dos anos 60 en Vietnam, voltou a repetirse e mesmo os veteráns están a movilizarse para denunciar crimes de guerra e pedir a volta á casa das tropas. Non sabemos se entre eles estará o xefe do tanque que ordeou disparar contra o hotel Palestina, asasinando a dous cámaras de televisión, un deles o ferrolán con raíces lucenses José Couso. Un día antes tamén caera vítima dun bombardeo o xornalista Julio Anguita Parrado. O caso é de daquela estas dúas mortes espolearon á poboación en España, que apoiaba con militares e subministros ao contixente liderado por Estados Unidos, e lanzáronse ás rúas a pedir o fin da guerra e o esclarecemento da morte de Couso. Mesmo en Lugo tamén se viviron concurridas manifestacións, nas que ata chegou a participar o anterior bispo, e nas que quedou demostrado non só a repulsa cidadán fronte á guerra en si senón tamén contra a mentira que supuxo unha invasión baseada nunhas armas de destrución masiva que nunca existiron. Cinco anos despois daquelas movilizacións hai quen tamén declara sen ningún tipo de remordementos que voltarían a actuar do mesmo xeito, e non son precisamente os membros do absurdo trío das Azores, senón esos centos de miles de persoas que desde o primeiro bombardeo condenaron unha acción bélica que tanta dor e desolación causou no pobo iraquí en nas familias dos militares e traballadores estranxeiros falecidos nestes anos. Mentres tanto, a eses que se gaban de non arrepentirse dos seus erros habería que recordarlles que cando un se lava as máns está ao mesmo tempo ensuciando a súa conciencia.

Esta entrada se publicó el Sábado, 22 de Marzo , 2008 a las 0:00 am y está clasificada en Xeral. Puedes seguir las respuestas a través de el feed RSS 2.0. Both comments and pings are currently closed.