Participo nun curso cunha vintena de profesores e a piques de despedirnos dame por mentar a bicha. Por que a opinión pública se alarma polos recortes en sanidade, pero non en educación? Os educadores saltan como resortes dos seus asentos para propor casuística sobre os efectos que se derivarán, non polo feito de que teñan que estar toda a xornada laboral nos centros e que eles consideran un argumento dos políticos para desviar a atención, senón pola redución do profesorado ou polo incremento do ratio de alumnos por aula. Eu expóñolles que quizá teñen un problema de comunicación coa sociedade e alguén propón implicar máis aos pais na defensa a escola pública, para que a súa non se vexa como unha reivindicación interesada. «Os efectos destes recortes non se visualizarán de forma inmediata, coma un copago farmacéutico ou un aumento das listas de espera, terán un efecto a longo prazo», comenta alguén durante un encontro que se asemella xa máis a unha sesión de terapia de alcohólicos anónimos.
Concluímos sen achar máis consolo que o de saber que o docente é un oficio vocacional, no que hai de todo como en botica, pero onde abundan os profesionais que seguramente multiplicarán esforzos para que o produto final, o futuro cidadán, non sexa defectuoso. Xa o dicía Pitágoras, educade aos nenos e non será necesario castigar aos homes.