Se hai algo no que gusto de malgastar o tempo durante as vacacións é en consumir televisión, se cadra para descansar da rutina laboral de lectura e escritura. Desta vez volvín atopar na miña atrevida incursión na TDT os típicos refritidos veraniegos e enlatados doutras temporadas, pero o que máis me chamou a atención foi esa morea de chefs estrelados que tentan convencernos de que a súa pericia facendo un revolto de allos ten tanta ciencia como unha cirurxía cardiaca.

Que vale, que cada un vende o seu traballo como mellor pode, aínda que o que non acabo de dixerir é ese xeito arrogante co que algúns tratan aos alumnos que reclutan para converter en chefs, por moi birriosos que poidan parecer os pratos que preparan. Porque igual que non me imaxino a un compañeiro abochornando a un becario por ter escrito un parágrafo infumable, tampouco me apetece ver nunha televisión que pagamos entre todos a un pontífice do cachelo encebolado humillando a un rapaz por tratar de ser orixinal coa súa atrevida ignorancia.

E logo están eses chefs que asumen o papel de cabreados co mundo e que converten a cociña nunha especie de campo de concentración, dando que pensar se a súa vocación frustada non será a de sarxento chusqueiro.

Non dubido de que cociñar sexa un oficio apaixonante e tamén estresante, pero calquera non iniciado sabe distinguir o gato da lebre.