O caso PXOM, como xa lle poderiamos chamar se nos estivésemos referindo a un culebrón de sucesos, recórdame aos atascos que ás veces temos coa lectura dalgún libro, que por falta de tempo ou desidia literaria retomamos un día facendo un exercicio de recapitulación para saber de que ía a cousa. Pois ben, esta semana o equipo redactor do dichoso plan de urbanismo e os grupos políticos voltáronse a reunir para negociar un calendario de aprobación do documento, pero polo escoitado despois da reunión semella que aínda queda moita cera por arder ata que os protagonistas do caso se poñan dacordo.
Seica o parón no sector do ladrillo pode que evite dalgún xeito os efectos dañinos para a configuración da cidade que pode ter a paralización do PXOM, pero iso non quita de que esteamos a vivir un proceso de falta de responsabilidade por parte dos representantes da cidadanía á hora de pechar un acordo que facilitaría a posta en marcha de dotacións como por exemplo a gardería do campus.
Pero como este é un plan de nunca acabar, unha vez que o equipo de redactoras marcha para Madrid a facer esos cambios acordados que logo nunca se plasman, a vida municipal volve á rutina da Policía Local en folga de brazos caídos ou un goberno planificando viaxes oficiais e buscando ocos na axenda das autoridades para inaugurar instalacións públicas que xa poderían estar en servizo.
«Es que allí se vive a 33 revoluciones y aquí a 45», dicíame hai días un madrileño facendo unha comparación entre a dobre velocidade dos discos de vinilo e as grandes e pequenas capitais. Pois claro que si, pero iso tampouco xustifica que a xestión pública se ralentice, pois que se saiba os impostos que estamos estos días a pagar, tanto a nivel municipal como estatal, non teñen ningún tipo de ralentización na data de abonamento.
No caso que nos ocupa —para os que xa se perderon estabamos a falar do PXOM—, postos a ser previsores e tendo en conta que os planes urbanísticos deberían ter unha vixencia de dúas décadas, o mellor sería comezar xa a negociar o seguinte, para así, dentro de dez anos, tal e como pasa con este proxecto, poidamos poñer un calendario definitivo de aprobación. O malo é que deste xeito aínda podemos liar máis ao cidadán e, como ocorre cos libros de difícil comprensión, disuadilo de seguir adiante coa lectura pola perda de interés do fío conductor. Ou igual é ese o fin que persiguen os nosos políticos, que nos fartemos de estar pendentes deles e miremos a tele ou collamos o último supervendas de librería. Eu ata lles propoño un clásico: ‘A historia interminable’, de Ende.

Tags: PXOM, Urbanismo

Esta entrada se publicó el Sábado, 10 de Maio , 2008 a las 20:44 pm y está clasificada en Xeral. Puedes seguir las respuestas a través de el feed RSS 2.0. Both comments and pings are currently closed.