Non creo que a maioría de donos de empresas en España pense como os dous últimos presidentes do Círculo de Empresarios, porque senón poderíamos empezar a facer a maleta en busca dun futuro nun país onde o respecto do patrón ao traballador sexa recíproco

Mónica Oriol, a anterior líder dese lobby que aglutina a empresarios e executivos da gran e mediana empresa, foi quen de facerse notar ao dicir en público o que pensaba: que non contrataría a mulleres de entre 25 e 45 anos para evitar embarazos que, segundo di, serían un «problema». Tamén apostaba por rebaixar o subsidio de desemprego, ese seguro ao que mensualmente fan aportacións todos os traballadores ao longo da súa vida laboral, porque consideraba que ninguén ía aceptar un emprego se tiña dous anos de prestacións por diante.

Logo de varias destas perlas, esta executiva que curiosamente ten seis fillos, cedeulle o posto a Javier Vega, que acaba de estrearse con outra ocurrencia, logo de asegurar que os parados, «esos pobrecillos que están en la calle», di, o que queren é flexibilidade.

Témome que non será a única marca da casa que amosarán tanto el como outros representantes da elite executiva deste país, como foron Rato, Díaz Ferrán ou Blesa, e que pouco teñen que ver coa verdadeira clase empresarial, a que respecta e loita cos seus traballadores por sacar adiante cada día un proxecto común.

Se hai algo que me chama a atención dos xornais dixitais son os apartados de ‘o máis visto’, unha especie de guías rápidas sobre o que de verdade lles importa aos internautas, malia que a maioría sexan novas intrascendentes ou frívolas.

Unha revisión do ‘top ten’ das principais webs amosábame onte un panorama descorazonador logo de ver como entre as novas máis visitadas estaban o cambio de peiteado da raíña Letizia, os soldos dos protagonistas de ‘Supervivientes’ ou que Google se une á busca do monstro do lago Ness.

A luz acendéuseme ao ver que nun dos dixitais más lidos da rede o máis visto era o último artigo do blogueiro de viaxes Paco Nadal, e non porque estivera a describir unha paradisíaca praia low cost na que solazarse este verán, senón porque o seu contido sacaba as cores de editores de novas e tamén de lectores. «¿E se o titular fora ‘700 turistas europeos afogados ao volcar un cruceiro fronte a Malta’», propoñía. Nadal reflexionaba sobre a repercusión dunha traxedia coma do sábado, pero na que fosen protagonistas cidadáns deste lado do Mediterráneo, con pasaportes, contas correntes e declaracións da renda ao día, e tamén sobre os cambios lexislativos que se producirían.

Malia que non guíe as miñas inquedanzas informativas polo trending topic, nunca deixo de mirar eses apartados sobre o que lle interesa á maioría, porque sempre agochan gratas sorpresas.

Os barcos que menos importan

Os cambios legais como o que se está a debater no Congreso para modificar a lei do aborto non nos deberían sorprender nunha democracia onde as dereitas e esquerdas se turnan no goberno, xa que o que fan uns, tratan de mudalo despois os outros para acentuar o seu perfil.

De feito, un recente informe encargado pola patronal Ceoe e que se titula ‘Legislar menos, legislar mejor’, di que de 1970 a 2014 se adoptaron en España 40.046 normas estatais, a razón de máis dun milleiro por ano, malia que nos últimos exercicios a tendencia foi á redución da febre lexisladora. Así, en 2014, as novas normas apenas pasaron de 700.

E mentres se produce o debate impulsado polo PP para mudar a lei do aborto que impulsou Zapatero, o líder do PSOE acaba de comprometerse cos sindicatos de educación a que, se chega ao Goberno, derogará a Lomce, voltarase a impartir a asignatura de Educación para a Cidadanía e eliminarase a de Relixión.

Nada novo no panorama, pero o problema é que con tanta mudanza lexislativa non parece que haxa máis beneficiados que a teima da igrexa católica por seguir influíndo nun Estado aparentemente laico e o negocio das editoriais de textos educativos. Eso si, as cuestións nas que non hai consenso arranxaríanse con consultas específicas á cidadanía coincidindo coas eleccións, como fan noutros países, pero que aquí nin se plantexan.

A fábrica de leis

A fin da crise anúnciase aos catro ventos neste ano electoral no que os dous grandes partidos estanse a xogar o dereito de alternancia que veñen practicando desde a fin da Transición. O crecemento do emprego, a baixa da prima de risco ou o aumento do consumo e do turismo poderían servir para dar por finiquitados os anos de recurtes e pesimismo colectivo.

O problema é que as salvas e foguetes son aínda un espellismo para aqueles parados de longa duración que xa perderon o dereito á prestación, para os que sobreviven con 400 euros ao mes ou mesmo para os que conseguiron atopar traballo neste tempo, pero que integran esa estatística de pobreza laboral, na que se calcula que hai 1,5 millóns de traballadores, a gran maioría mulleres.

A recuperación tamén semella que chegará máis tarde a aquelas rexións ou provincias menos desenvolvidas e nas que a crise tardou en chegar, polo que se corre o risco de que España e os seus habitantes avancen a dúas velocidades se ninguén o remedia.

Nos vindeiros meses escoitaremos todo tipo de propostas para mellorar a situación dunha poboación que, agás en casos contados, sufriu en maior ou menor medida uns anos de crise nos que houbo que mudar hábitos e fixar prioridades como penitencia por vivir por enriba das nosas posibilidades. Pero se esas iniciativas non se basean en xeralizar o crecemento, alo menos comigo que non conten.

Xente á marxe do crecemento