Non me sinto moi capacitado para opinar dun país que non coñezo, por moito que se teña falado del desde que se extendera pola Europa rica a idea de que os seus poboadores viviran do conto. Pero aínda que non son grego, recibo con sorpresa e admiración os resultados dunhas eleccións nas que unha maioría de cidadáns afogados polas políticas de austeridade impostas deron un golpe na mesa do poder económico e xeopolítico a sabendas de que é un órdago con poucas probabilidades de gañarlle a partida á Troika.

E se hai algo que me chama a atención ademais do triunfo de Syriza é o seu pacto cos conservadores independentes nada máis gañar as eleccións, e que deixa descolocados a todos os que aínda miden a política entre forzas de esquerdas e dereitas. Porque esa catalogación esmorece do mesmo xeito que esas vellas siglas e os seus líderes, que aínda non se decataron de que a maioría dos cidadáns xa non se move por sentimentos, cores ou bandeiras, senón que busca dirixentes que non os tomen por carneiros, que lles solucionen os problemas e que o fagan xa.

España, que non se fixaba tanto nunha votación de Grecia desde que nos daban os doce puntos en Eurovisión, mirouse agora no espello heleno á espera de que ese señor que anda a pedir grazas polas portas convoque eleccións. E claro que aquí non somos gregos e só arriscamos ata que a auga chega ao pescozo. Pero fatos tampouco somos, oia.

O dono dun restaurante da Lanzada onde acostumaba ir o electricista da catedral de Santiago contoume que a personalidade do personaxe que estes días é portada dos diarios galegos xa lle facía intuír que o desaparecido Códice Calixtino non podía estar noutro sitio que non coñecese Manuel Fernández Castiñeiras. O hostaleiro conta que mesmo cando saía no telexornal algunha nova sobre o suceso, bromeaba con el dicíndolle que xa lle valía, que o entregase, mentres o electrictista agochaba a cabeza coa mesma pose penitencial que presenta agora diante das cámaras no xuízo.

Daquela os investigadores xa tiñan pistas suficientes para intuír que o Códice fora agochado polo electrista, aínda que foi o rexistro na súa casa o que deu co valioso libro e cunha cantidade de cartos difícil de xuntar nunha vida cun traballo dese tipo. Castiñeiras confesou entón diante do xuíz Taín, quen usou o eco mediático do caso para cubrirse de fama e mesmo iniciar carreira literaria. Pero o electricista di agora no xuízo que declarara baixo presión e basea a súa defensa na anulación das probas, algunhas delas obtidas de xeito peliculeiro pero nada procedemental, como a instalación de micrófonos no domicilio do acusado.

A diferencia dos investigadores, Castiñeiras para nada dá o perfil de protagonista dunha película de ladróns de arte ou bens culturais e, como moito, a súa historia podería valer como secuela da Pantera Rosa.

Ao igual que ocorreu tralo 11-S e o 11-M, as chilabas e os hiyab non pasan estes días desapercibidos polas rúas das nosas cidades occidentais. A barbarie que practican uns fanáticos iluminados que interpretan o libro sagrado mulsulmán como se dun manual do terror se tratase, voltou estimagtizar a todos cantos pertencen a esa cultura e relixión milenarias, malia que a gran maioría só busque vivir con dignidade nesa Europa da diversidade.

Porque o ataque contra a revista Charlie Hebdo non foi só un atentado contra á liberdade de expresión, senón un xeito de enfrontar cidadáns que en moitos casos teñen a mesma desgraza de estar a vivir penalidades para saír adiante.

Non olvidemos que a comunidade musulmá en Europa é unha das máis castigadas pola crise, a que ten máis dificultades para acceder a empregos e a que sofre máis discriminación, un caldo de cultivo para que os grupos extremistas capten mozos, lles laven o cerebro e os empurren cara o abismo.

Eu tamén son Charlie Hebdo, por suposto, porque aínda que poida considerar máis ou menos atrevido ese xeito de ridiculizar aos fanáticos, defendo o dereito a expresarse libremente. Pero tamén son Abdul, Haifa, Mohamed ou cada un deses mozos que non cre na violencia como xeito de esixir igualdade de oportunidades e que, como calquera, ten dereito a vestir e vivir conforme as súas crenzas.