Os gandeiros din que non aguantan máis e iniciaron onte unha folga de entregas, que non de traballo, xa que unha explotación non pode parar a súa produción porque as vacas non poden deixar de ser alimentadas e muxidas. Por iso estes empresarios se xogan moito neste pulso a unha industria e unha distribución que non respectan as súas marxes de beneficio e que, no caso dos últimos, están xogando co seu futuro usando o leite como un artigo de reclamo nas campañas de mercadotecnia. Pero os gandeiros e as organizacións que os representan teñen diante dous problemas á hora de afrontar unha decisión tan importante como a de intentar parar toda a cadea: que hai explotacións que están ao límite das súas posibilidades e non se poden permitir tirar o produto durante moitos días e que o mercado non entende de regulacións, por moito que prometan os políticos. Só mediante un apoio das administracións aos produtores con axudas directas, unha inspección implacable aos distribuidores e industrias que practiquen o dumping e a procura de liñas de negocio alternativo para as explotacións poderán impedir o peche de moitas e unha perda de emprego que pode afondar aínda máis a crise económica nunha comunidade cun sector tan importante como o lácteo. Porque nesta guerra branca xogámonos tanto todos os galegos como os propios gandeiros.

Os sindicatos convocantes da folga do 14-N cren que logo do seguimento acadado hai  xustificación para cambiar as políticas de recorte implantadas polo Goberno de Mariano Rajoy e secundadas por obrigación ou devoción polo resto de administracións. Ademais, poñen como exemplo que as tornas poden mudar a mobilización social contra os desafiuzamentos por mor dos recentes suicidios de dous propietarios afectados, e que provocou que a patronal bancaria anunciara que non executará desaloxos en casos de extrema necesidade e que o Executivo dixera que vai aprobar medidas urxentes ante a alarma xerada por estes casos. “Se se quere, pódese” é a idea que queren transmitir os que cren que a gran maioría da poboación non considera que as políticas de axuste e desregularización sexan a mellor saída á crise xa sistémica na que estamos sumidos. Por iso expoñen a convocatoria dun referendo no que todos elixamos entre perder dereitos adquiridos e pasar varios anos máis de flaxelación ou rexeitar o que nos programan desde Madrid, Bruxelas e Berlín para buscar alternativas. Hai quen cre que o pobo xa falou en citas electorais como a do 21-O, onde o PP recibiu en Galicia un apoio maioritario ás súas políticas, pero como me consta que moitos votantes populares tampouco están de acordo con tanto tesoirazo, quizais para evitar futuras folgas o mellor sería deixar falar aos españois para que aclaren que é o que queren.

O fin da crise debe de estar preto. E non é porque o atisbe Villar Mir, o anuncie De Guindos e o ratifique Rajoy, senón porque o debate político a nivel local fai albiscar a liquidación da desaceleración económica. Unha demostración de que a prima de risco e o índice Nasdaq son temas amortizados é que a polémica que manda truco agora nunha capital de provincia como Lugo é a actualización do rueiro para retirar nomes franquistas.
A controversia vira ao redor de se a aplicación da Lei da Memoria Histórica debe ser levada ata o extremo de suprimir do nomenclátor urbán a todo cargo público ou colaborador do réxime que durante corenta anos dominou España, ata a aqueles que naceron ou residiron na cidade, unha decisión que se topa cun duro obstáculo, a negativa dos descendentes a ver aos seus antepasados denigrados.
E mentres políticos e familiares discuten sobre como administrar a lei que nos deixou Zapatero, o cidadán de pé, que foi o que realmente sufriu silente aquela ditadura e a que hoxe impón os mercados, segue á espera de solucións a problemas como a falta de crédito, o peche de empresas, o aumento do paro ou a eliminación de prestacións sociais.
Pensándoo ben, se cadra o mellor que nos pode pasar é ver aos nosos políticos entretidos na temática trivial, non vaia ser que se lles ocorra tomar decisións.