Unha das razóns que máis nos incitan a aborrecer o sistema é a disparatada diferenza salarial entre algúns profesionais, que chega a provocar situacións de indignación sobre todo cando falamos do sector público. Porque aínda que o esforzo, o enxeño, a destreza ou a capacidade de sortear situacións complicadas debe merecer o premio, resulta inquietante comprobar ata que punto se pode chegar a primar a xestores que no exercicio da súa incapacidade levaron á zozobra as naves que pilotaron.
O exemplo máis claro da política de soldazos que deixou a época das vacas gordas foron os mangantes -perdón, magnates-, da banca, aínda que estes MBA de traxe de seda e zapato castelán non son os únicos que o levaron quente a casa. Así, os conselleiros e altos directivos das empresas do Ibex obtiveron en 2011 unha remuneración media de 1.070.000 euros, en tanto que o gasto medio por empregado nesas mesmas firmas ascendeu a 43.353 euros, polo que por cada euro que gañou o traballador, o executivo embolsouse 28,34. E iso que a inmensa maioría de empresas, con excepción do emporio de Amancio Ortega, acumularon perdas de escándalo nos últimos anos.
Dise que os españois vivimos durante a década anterior por encima das nosas posibilidades, aínda que está claro que algúns bastante máis que o resto.

Machado cría que algún día aquela España de charanga e pandereita que traizoou os seus versos tornaríase na España da rabia e a idea. Confiamos durante anos na premonición do poeta, levantamos a cabeza, reinventámonos, sorprendemos a estraños. Crimos superado os complexos do emigrante sen papeis, do empresario medoñento de cruzar fronteiras, mercamos autoestima nos mercados de futuro e despregamos a vela maior para regatear coas grandes flotas. Ata puxemos no peito unha estrela de campión sobre un escudo consensuado, pero que nunca quixemos bicar.
Un día alguén veu espertarnos, pediunos as contas e non daban as restas, negamos a evidencia e resucitamos esa España que tiñamos baixo mármore. A vella e tahúr, a zaragatera e triste.
Deixamos de ser un equipo para converternos en bandas e quixemos darlle a volta á tortilla en busca de sensatez. Pero atopamos enredo, trágalas e máis decepción. E agora que?, preguntámonos logo de vernos definitivamente atrapados na cápsula do tempo, ao arbitrio dos que programan as vidas alleas.
Aínda así, consolámonos vendo sobre o céspede ao único equipo que funciona nesta España sen capitáns nin rumbo. Agarrámonos á súa fe, coma se eles fosen capaces de rescatar ese soño machadiano, e encomendados a eses santos de pantalón curto esperamos outro milagre da primavera.

Apenas  acabamos de descubrir as redes sociais de internet e xa valen millóns de dólares en bolsa e empezan a crear problemas. Un motín dos xogadores da selección española acaba de botar por terra a prohibición de usar twitter ou facebook durante a concentración da Eurocopa e aínda que algúns futbolistas se gaban do trunfo, non se paran a pensar que a medida, máis que coartar a súa liberdade, buscaba protexer a uns mozos habituados a unha comunicación plana da tentación de exhibir sen filtros as súas limitacións fronte a unha xauría de millóns de internautas preparados para facer sangue da súa inxenuidade.
Algúns artistas como David Bisbal, co seu comentario sobre as pouco transitadas pirámides durante as revoltas en Egito, ou escritores como Pérez Reverte, que se mofou das bágoas de Moratinos na súa despedida, xa comprobaron que pensar en voz alta e a través dunha rede social pode desprestixiar unha carreira, e tras ser noticia polos seus desafortunados ‘tuits’, seguramente xa se miden máis á hora de darlle ao clic a calquera ocorrencia.
Logo de máis dun ano enganchado ás redes, aínda asisto como espectador ante a avalancha de comentarios que leo, moitos ocurrentes, a maioría intranscendentes e algúns tamén prescindibles. Aínda así, creo no seu futuro, pero sempre que se aplique a receita de toda a vida para o seu uso: o sentido común.