Hai palabras que desde que alguén lles dá un ton hilarante, resulta imposible que teñan outro diferente. Por iso cando escoitei o xefe de Policía de Valencia referirse aos estudantes do instituto Lluís Vives como o inimigo, veume á cabeza a imaxe de Gila, vestido de militar e teléfono en man, preguntándolles aos do outro bando a que hora ían atacar.

As declaracións sobre a brutal carga dos antidisturbios realizadas por Antonio Moreno, que non é un recentemente chegado ao cargo pois foi nomeado por Rubalcaba, converteron este dirixente policial e á Subdelegada do Goberno en Valencia neses absurdos personaxes cos que falaba Gila xusto desde o momento en que trataron de xustificar a contundencia empregada contra uns mozos que cortaron a rúa para protestar sen a autorización preceptiva.

Pero aínda que os axentes foron só un brazo executor dos que cren que a orde se mantén fomentando o medo, algunhas das imaxes que se viron sobre o trato dado ao “inimigo” amosan que cando se acende a chispa da violencia, resulta moi difícil sufocar o lume. Por iso os novos gobernantes deste país, que seguramente afrontarán nos próximos meses moitas máis protestas e cortes de tráfico, deberían recordar antes de dar a orde de ataque aquela frase de Lluis Vives na que advertía: “Xamais é nociva a reprensión aínda que veña do teu inimigo”.

Non sei se somos un pobo enfermo ata o extremo no que definiu Alcides Arguedas a súa Bolivia de principios do século XX, onde os terratenentes se negaban a impulsar o ferrocarril porque os indíxenas xa lles transportaban gratis as colleitas.
As axencias de cualificación, os grandes investidores, os burócratas da UE, as potencias dominantes desa mercacomunidade… ata os guionistas de programas de humor foráneos diagnostícannos esa doenza que só ten un remedio: unha involución na autoestima que nos converta de novo neses amables indíxenas que se conformaban co pan e o sal para non importunar o señor, que é quen mellor sabe o que nos convén.
O novo Goberno central comezou a aplicar o remedio importado sen demasiado convencemento, aínda que consciente de que coa anestesia aplicada polos seus antecesores dificilmente se vai alterar o aturdimento xeral que se vive. Conxelación de soldos, subida de impostos, reforma laboral xa non son palabras tabú para uns políticos que souberon implantar na sociedade a mensaxe de que mal de moitos é un consolo, aínda que sexa de fatos.
Quedo coa estratexia dos sindicatos ante a situación, esperar a ver como reaccionan os traballadores ante a terapia de choque aplicada antes de botarse á rúa. Pois que non se estrañen se desta o enfermo foxe tamén do acompañante.