Físicamente non ten moito parecido coa personaxe interpretada por Harvey Keitel en Pulp Fiction, aínda que o papel que a partir de agora terá que desempeñar o sexto presidente de Goberno da democracia española si que se asemella ao labor daquel señor Lobo que chegaba para solucionar problemas.
Na película, Keitel aparecía de súpeto para axudar a unha banda de asasinos chafalleiros a esconder un cadáver, papeis nos que hoxe en día poderiamos recoñecer ao goberno de Zapatero e á débeda española.
Pero se a complexa escena foi resolta polo señor Lobo aplicando sentido común e autoridade, o problema que terá que solucionar Mariano Rajoy e o seu equipo ten pinta de que non se remedia só con ordes e recortes, senón que fai falta moita confianza e sorte para que funcionen as medidas deseñadas.
Un afamado economista dicía fai uns meses que o único bo deste 2011 é que será mellor que 2012 e o novo goberno ten a partir de hoxe o encargo de intentar conseguir que os expertos se volten a equivocar ao igual que o fixeron cando non chegaron a predicir a crise financeira ou o estalido da burbulla inmobiliaria.
E ogallá Mariano Rajoy acabe convertido nese presidente que solucione problemas, aínda que debe ser consciente de que, como ben dicía o señor Lobo, «que sexas unha personalidade non significa que teñas personalidade».

Advirten os apocalípticos que a imposibilidade de facer efectiva unha nova guerra mundial da que ningún estado, fortuna ou iluminado sairía ben parado é o que alenta esta desestabilización que chamamos crise, pero que vai camiño de converterse en depresión. Esta teoría conspiratora, que podería servir para armar un best seller, ata reconforta se de verdade todo o malo que lle poida pasar aos países desenvolvidos (o resto seguirá sufrindo como sempre) é que gran parte da súa clase media perda as súas casas e aforros, e se vexa condenada a empezar de cero, como vítimas ilesas dun tsunami.
Non creo que o banco Goldman Sachs domine o mundo nin que Standard & Poor’s poida quitarlle a triplo A a humanidade, pero si que penso que as súas ameazas convenceron aos dirixentes mundiais de que a súa marxe de manobra é limitada. E por iso, do mesmo xeito que nos prolegómenos da Segunda Guerra Mundial os militares tomaron o control para impor o discurso das armas, agora son os grandes inversores os que ditan as normas aos gobernos para que non adopten decisións que afecten aos seus clientes. De haber guerra invisible, queda por saber o grao de irritación social que se pode xerar. De momento só uns centos de miles de indignados se mobilizaron, pero ata o capital ridiculiza agora en anuncios de telefonía a súa acción consensuada. Quizá algo inquietan.