A austeridade foi unha das palabras máis usadas polos políticos na pasada campaña electoral e tendo en conta que aos concellos avecíñaselles unha economía de guerra, a folla de ruta dos novos alcaldes debería implicar que predicasen co exemplo cos seus propios emolumentos. O presidente da Xunta e do PPdeG, Alberto Núñez Feijóo, ata chegou a expor unha reforma lexislativa para limitar os salarios dos cargos municipais, aínda que quizá, máis que un convenio colectivo para políticos, o que debería imperar é o sentido común. E cando sexan oficialmente elixidos, os novos rexedores terán a oportunidade de demostralo nos plenos de organización coa distribución das dedicacións exclusivas e asesorías. Porque aínda que a política municipal converteuse para algúns nun oficio, nunha situación de alarma como a actual, resultaría toda unha burla á cidadanía que nos atopásemos con corporacións onde máis da metade dos seus edís cobran un soldo dos seus concellos.
Por pór un exemplo, Lugo dedica na actualidade máis de 1,5 millóns ao ano a pagar a concelleiros e asesores, a pesar de contar con máis de 700 empregados municipais. Algúns dirán que na vida civil gañarían máis, aínda que me aposto algo a que son minoría.

Non paro de escoitar e, por suposto de meter baza, nas discusións acendidas que sobre fútbol e política me atopo a cada volta de esquina. Son os únicos temas sobre os que todo fillo de veciño está capacitado para falar e sobre os que un se pode atopar o razoamento máis traballado onde menos o espera. Alguén dixo unha vez que en España había tantos seleccionadores nacionais de fútbol como habitantes e eu engadiría que hai outros tantos analistas políticos. E precisamente que agora Barça e Madrid aprazaron os seus combates ata a próxima tempada, nese parlamento multiétnico que son as barras dos bares, o que máis abunda nos últimos días son proxeccións demoscópicas e voluntarios para interpretalas.
Quítanse e póñense alcaldes ao mesmo ritmo que días antes se substituían adestradores ou se fichaban ‘cracks’, nunha especie de poxa propia dunha web de apostas.
É o efecto de ter as cidades invadidas de cartelería con amables caras de candidatos e eslóganes máis ou menos acertados. Os políticos viven os seus quince días de gloria e por iso están máis que nunca en boca do cidadán, aínda que pasada a resaca electoral, a política volverá á súa contorna natural: salóns de plenos, hemiciclos… e xulgados.

Son a esencia do xogo democrático, pero apenas enganchan ao cidadán. Os debates políticos xa soan máis a imposición da xunta electoral que a unha confrontación de ideas, onde a espontaneidade, a síntese e o enxeño do candidato poderíanlle achegar o voto indeciso. O problema é que a estratexia e o argumentario milimetrado derivou nunha reprodución de clichés por parte do político que provocan tedio e propensión ao zapping. Só fórmulas televisivas como ‘59 segundos’, onde se baixa o micro ao mínimo indicio de perogrullada, ou ‘Tengo una pregunta para usted’, no que anónimos cidadáns descolocan ao político preguntándolle polo que custa un café ou o que cobra, son capaces de atraer audiencia. O demais, á marxe dos contados cara a cara entre os líderes de PSOE e PP, ten tanto interese como un foro sobre o ectoplasma. De feito, dous dos candidatos ás alcaldías de Vigo e A Coruña xa renunciaron a debater na TVG, que ademais relegou á medianoite a emisión desta programación. Enténdese e ata se comparte a decisión, pois está claro que unha cansina dialéctica sobre a aplicación dos PXOM non ten nada que facer contra unha acalorada discusión entre Belén Esteban e Kiko Matamoros sobre o furor uterino do último ligue de Parriquín.

Teño que confesar que este insano interese pola política xa me vén de pequeno. Cando os meus compañeiros de colexio se intercambiaban cromos de Migueli, Gordillo ou Camacho, eu coleccionaba adhesivos de propaganda das centos de siglas que poboaban a Transición e das que facía provisión naquelas ruidosas campañas electorais. Recordo sobre todo o traballadas que eran as dos roxeras e fachas, coa estética soviética do PCE, o colorismo do incipiente Bloque ou as ameazantes mensaxes de Fuerza Nueva ou Falange, quen contrapuñan imaxinación aos medios da UCD ou o PSOE.
A miña afección por coñecer as reviravoltas da política ata me levou de adolescente a traballar, de forma remunerada por suposto, nalgunha campaña de Coalición Galega, onde tocaba facer garda o último día de pegada ante a parede que acababas de empapelar para que lucise durante o día de reflexión.
Agora que a política se fai con menos paixón e os muros xa son virtuais, o que colecciono son roldas de prensa e cafés cos candidatos, e, a partir do venres, mitins nos que escoitarei por enésima vez promesas que se fan a uns votantes cada vez máis hastiados, pero aos que aínda atrae, como a aquel neno sen consolas, este circo político.