Me voy a apuntar al carro de mis compañeros de sección que esta semana se han decidido a hablar sobre las peripecias del columnismo tras asumir que la actualidad está tan trillada por tertulianos, blogueros, twiteros, analistas o expertos que ya resulta imposible dar una vuelta a la tuerca sin pasarnos de rosca. Y es que las redes sociales, los foros, los comentarios en digitales o, en definitiva, cualquier mecanismo donde se puede practicar
el llamado periodismo ciudadano genera tal competencia en los profesionales de la comunicación que no queda otra que pasar de puntillas por el género de la opinión y darlo todo en lo que de verdad nos debe importar, ofrecer información veraz y contrastada a los lectores, por mucho que cueste conseguirla.
Porque competir con esa cohorte de voluntariosos, ingeniosos y, sobre todo, ociosos amantes del comentario de actualidad se nos está haciendo cada vez más cuesta arriba y sólo hay que echar un vistazo a los periódicos digitales para ver que al poco tiempo de publicarse una noticia ya hay alguien subiendo su apunte o reflexión, cuando no tratando de complementarla con datos de dudosa fiabilidad.
Los gurús del periodismo dicen que toca reinventarse y en la opinión quizá hasta vamos demasiado tarde.

O mundo desenvolvido enléase con papel de fumar cada vez que un desastre atravesa as fronteiras dun dos grandes. Porque se un terremoto devasta Haití ou acaba coa vida de 120.000 indonesios, Occidente tómao como un fenómeno da natureza e non se para a pensar que a prevención podería evitar moitas mortes. Esa reflexión só se produce cando as catástrofes ocorren no primeiro mundo. Pasou co furacán Katrina e a falta de previsión do Goberno estadounidense á hora de evacuar a poboación de Nova Orleans e, hai uns meses, coa vertedura de petróleo na costa de Luisiana provocada pola irresponsabilidade dunha multinacional.
Agora as alertas tras a tripla catástrofe de Xapón –terremoto, tsunami e explosión nuclear– tamén se desataron entre os gobernos que ata onte apostaban polo futuro da enerxía atómica e que xa rescatan do arquivador as moratorias nucleares para as vellas centrais. Seguro que a maioría dos 127 millóns de xaponeses, que hai 65 anos souberon como as gastaba a fisión do átomo, pagarían por ter lonxe das súas illas esas inquedantes centrais. Nós aínda o estamos pensando, aínda que algúns seguimos repetindo aquel slogan: ¿Nuclear? Non, grazas.

Afixémonos tanto a dedicar un día, unha semana, un mes ou un ano a recordar un feito histórico ou a difundir unha causa que acabamos por banalizar este tipo de celebracións ata o punto de que á maioría dos mortais tráelle sen coidado o calendario lúdico-reivindicativo.
Onte, por exemplo, foi o Día Internacional da Muller e aínda que a elas debémoslles precisamente o milagre da vida, acaba por resultar cansino que cada ano as feministas presenten a cara máis victimista dunha muller que sen embargo ten cada vez máis protagonismo na sociedade precisamente polo traballo en favor da igualdade realizado a diario desde os dous sexos.
Pero o relicario de celebracións non acaba aí, porque este mes ten tamén día dedicado o ril, o glaucoma, o risco cardiovascular, a tuberculose e ata o soño, ademais do traballo social, os dereitos do consumidor, a auga, a meteorología, a loita contra racismo ou a solidariedade cos detidos e desaparecidos. E a pesar diso, aínda nos quedan datas para asignarlle unha causa que mereza a pena defender, aínda que se eu estivese á fronte do Goberno seguramente dedicaría cada un dos días que restan para acabar o ano a buscarlle traballo a eses catro millóns e medio de parados.