Archivo de Decembro, 2010

Pensións

Domingo, 26 de Decembro, 2010
Somos un estado xeneroso en canto a pensións. Dio un economista barbilampiño a quen a OCDE encargoulle un diagnóstico sobre a situación do sistema de prestacións e no que se recomenda xa non só elevar a idade de xubilación ata os 67, senón ata máis aló, coma se Matusalén legase aos españois o segredo da lonxevidade. O ministro de Traballo, o ex sindicalista Valeriano Gómez, quixo pór panos quentes ante o que se presume como o maior retroceso social das últimas décadas indicando que haberá excepcións á prolongación da vida laboral para aqueles que leven cotizado de 36 a 40 anos ou para as profesións penosas, pero sen aclarar o catálogo de oficios.
O debate sobre a reforma das pensións non é novo, pero o que resulta máis rechamante é que se desatou a finais de ano, cando se acaba o prazo para facer achegas aos plans privados e nun escenario onde os mercados financeiros están controlados polos xigantes dos fondos de investimento, que presionan aos estados para poder gañar clientes.
Os da miña xeración sabemos que as nosas pensións non están para nada garantidas, pero iso non impide que defendamos que, despois toda unha vida no tajo, é un dereito ter unha vellez digna.

Enquisas

Mércores, 15 de Decembro, 2010
Reconfórtame ler que na última enquisa da Fape sobre a situación da prensa en España a maioría dos entrevistados admitan que non lles importaría ter un fillo xornalista. E iso que segundo outro estudo do CIS somos, xunto cos militares ou os avogados, os profesionais peor valorados polos cidadáns. E reconforta porque resulta cada vez máis difícil facer entender á audiencia que o profesional é un mero transmisor das inquietudes, anhelos e desgrazas dos demais, incapaz de abstraerse á realidade que lle rodea como para ser completamente obxectivo, unha condición que se nos supón sen advertir que é a sociedade a que pide cada vez máis información e opinión á carta. Alguén me preguntaba fai días por que non había medios de comunicación completamente independentes. E eu respondíalle, pois porque nunha sociedade desenvolvida non son necesarios, xa que de entre a avalancha de noticias que recibimos por diferentes canles debemos de ser capaces de seleccionar aquilo que nos resultará máis enriquedor. Por iso, como lectores ou espectadores críticos, o que temos é que reclamar a verdade, pero non só datos obxectivos e descafeinados.
Iso si, a min o que non me importaría que fose o meu fillo é controlador de Aena.

Sin control

Venres, 10 de Decembro, 2010

Nunca tan pocos pudieron hacer tanto daño. Con este epitafio podrían ser enterrados los dos mil y pico controladores aéreos que el Gobierno estuvo a punto de fusilar al amanecer, jaleado por los medios de comunicación y aplaudido por miles de viajeros tirados en aeropuertos y hasta por aquellos que en su vida no se subieron a un avión. Y vaya por delante que no me inspiran lástima unos trabajadores que, pese a haber llegado a cobrar de media 600.000 euros al año, tuvieron que ser obligados a punta de mosquetón a acudir a sus puestos, pero tampoco creo que sea propio de un país civilizado someter a linchamiento y sin posibilidad de réplica o arrepentimiento a un colectivo por hacer una huelga encubierta, algo que en Espana hacen obligatoriamente a diario cuatro millones y medio de personas y el resto ni se inmuta. Además, si los controladores llegaron a tener los privilegios que se les imputan es porque alguien se los ha ido concediendo con los años, ya fuesen ministros o directores de Aena, y quitar de un plumazo ese caramelo nunca sale gratis. El problema es que éste es un país sin tradición negociadora, donde si alguien no cede se acaba llamando a los vehículos blindados para poner orden, pero sin calibrar el riesgo para las libertades que suponen las medidas excepcionales.

Derbi

Xoves, 2 de Decembro, 2010
Tería que disputarse un Barça-Madrid todas as semanas para reunir a forza das dúas españas futbolísticas que non poden vivir unha sen a outra e tratar de que esa tensión case sexual no puxese as pilas fronte ao pesimismo que nos afoga. Viríanos ben para coller ritmo de país en desenvolvemento e espantar así aos especuladores que non deixan de cuestionar a fiabilidade da nosa débeda. Zapatero quixo apelar ao espírito de equipo e reuniu aos grandes empresarios e executivos do país para buscar solucións a unha crise non só económica, senón de ideas. E como non podía ser doutra forma, a dous días do derbi, o comité de expertos -35 homes e dúas mulleres- recomendou ao adestrador que non lle treme o pulso á hora de decidir a estratexia e que aposte pola canteira.
Mentres Moncloa o pensa, Galicia xa se puxo ao choio e as dúas grandes caixas galegas, que ata este luns representaban a ese antagónico norte e sur, acordaron reunir aos seus mellores talentos para loitar na Champions financeira.
Na liga que libra España cos grandes da economía mundial aínda somos un equipo por facer e exposto a humillantes goleadas, pero o que queda é afrontar cada partido coma se fose un clásico. E se se gaña, pois mellor.