Agora que en España cuéstionase se se fixo unha verdadeira transición cara á democracia, en Galicia volve aparecer unha das pantasmas do franquismo das que menos se falou pero que tamén arroxou a moitas familias ao exilio e o desarraigamento. O plan hidrolóxico nacional cuxas concesións repartiron os tecnócratas do réxime entre os empresarios adeptos deixou sen fogar a moitas familias galegas que nin sequera podían alzar a voz a risco de acabar cos ósos no cárcere por antipatriotas.
Agora esas mesmas empresas, convertidas en multinacionais enerxéticas, manteñen os seus privilexios amparadas nunha lexislación anterior á vixente Lei da Auga de 1985 e baleiran ao seu antollo os encoros para facer ampliacións ou rescatan concesións esquecidas como a do chamado Gran Suarna, que durante décadas tivo en tensión a toda a montaña lucense.
Os veciños da zona que resistiron ao despoboamento do rural e que defenden unha forma de vida á beira dun río que nunca se mostrou hostil prepáranse agora para unha nova batalla na que defenderán as súas terras, as súas casas e tamén a súa identidade fronte a quen amparándose en vellas prevendas trata de asolagar a esperanza dun pobo que xa cría superado o medo ao realoxo forzoso.

No quiero ni imaginar la cara de idiotas que se les puede quedar a aquellos gallegos que luego de pagar a precio de oro un solar urbanizable, encargar proyecto arquitectónico, pagar la correspondiente licencia municipal ven como a su vecino que levantó un feísmo urbanístico en la leira del abuelo va conseguir legalizar su vivienda por obra y gracia de la tabula rasa que propugna el Gobierno Feijóo. La idea, que en todo caso tiene un efecto recaudatorio para tratar de que quienes nunca han pagado el IBI a tenor de la alegalidad, tiene como objetivo dar una salida a cuanto desaguisado urbanístico que el desarrollismo impulsado las remesas de los emigrantes ha dejado en el paisaje gallego, ya sean chalés a pie de playa, naves industriales en medio de carballeiras o bares de carretera modelo California. Seguramente la medida dará votos a sus promotores, pues la cultura del “ir facendo” ha calado tanto entre los lugareños que cuando alguien trata de poner coto en seguida es tratado de antigallego. Claro que tampoco estaría de más pedir perdón a todos aquellos que a lo largo de los años no se han saltado la legalidad y han contribuido a ordenar y proteger su territorio, porque seguro que para ellos, como decía Publio, la absolución del culpable es la condena del juez.