O pesimismo alaga o último estudo do CIS, no que case o 80% dos enquisados considera que o principal problema é o paro, e non é estraño porque resulta difícil atopar a alguén que non teña na súa familia ou círculo de achegados a alguén sen traballo. A taxa de desemprego roza o 20 por cento e nalgunhas autonomías como Canarias ou Andalucía as cifras son de récord. Ademais, a vicepresidenta Elena Salgado anuncia que o dato de decembro, aínda que non será tan catastrófico como o de 2008, si será negativo. Acábase así un ano que é mellor esquecer e onde a palabra crise foi a máis cacareada por ricos e pobres, apocalípticos e integrados e, claro, por traballadores e parados.
Pero o panorama que debuxan os enquisados polo CIS é tamén de diván de psicoanalista, pois unha cuarta parte cre que a situación irá a peor e case a metade, que seguirá igual. En todo caso merece a pena quedar coa outra cuarta parte que cre que mellorará. Sexa por ilusos, por militantes do optimismo ou porque cren que tocaron fondo, apúntome cos que brindarán por un ano mellor, con máis traballo para todos e menos apuros por chegar a fin de mes, e con saúde. Porque para pesimistas xa nos chega con aqueles que a diario nos recordan o mal que vai isto.

A quebra da empresa do presidente da patronal española foi a puntiña para un ano no que os brotes verdes que anunciaba a vicepresidenta Elena Salgado parecen terse queimado coas xeadoras cifras que cada mes dan as estatísticas.  Gerardo Díaz Ferrán foi con todo nos últimos meses esa voz crítica nun diálogo social que se afixo á foto amable durante os días de viño e rosas. As súas reiteradas demandas de flexibilización laboral, que incluían unha reforma na indemnización por despido, acabaron por calar non só na propia Ceoe, senón ata nalgúns sectores da sociedade, e ata dá a impresión de que fixeron dubidar ao Goberno, que ao final decidiu non tocar o tema no seu proxecto de lei de economía sostible. Claro que aínda que se sabía da delicada situación das empresas de Díaz Ferrán, non era previsible o concurso de acredores de Air Comet, a quen o Ministerio de Fomento xa retirou a licenza de liña aérea.

Iso si, por moito que os seus compañeiros de patronal o defendan, os días de Díaz Ferrán á fronte da Ceoe deberían estar contados. Senón, só un país de conto podería asumir que o patrón de patróns sexa agora mesmo tan solvente coma un décimo de lotería sen premiar.

Vaia por diante que desde hai dez anos non son fumador habitual, polo que calquera opinión sobre un vicio do que sempre custa prescindir sempre vai ser algo parcial. Con todo, resulta curioso que na polémica xerada polo anuncio do Ministerio de Sanidad de que en 2010 prohibirá definitivamente fumar en locais de lecer e restaurantes xa teñan sido cuantificadas as perdas polo sector hostaleiro, que se lamenta que deixará de ingresar 30.000 millóns de euros só o ano que vén. E é que un pregúntase onde vai ir a parar todo ese diñeiro, pois imaxino que as cañitas, os cafés, as tapiñas, o faladoiro, a maquiniña, o partidiño, o menú do día, a especialidade da casa… e demais atractivos dos centos de miles bares repartidos pola xeografía española non van perder tirón porque a ese trinta por cento da poboación de España que se declara adicta ao cigarro a obriguen a botar unhas caladas na porta.

Porque a todo isto, por se alguén non se parou a pensalo, a chamada lei antitabaco busca protexer os traballadores dos malos fumes durante a súa xornada laboral, e ata agora os únicos curritos excluídos son os camareiros dos locais onde se permite fumar. Ao resto, que estabamos neles de paso, tocábanos aguantar, pois ninguén nos mandaba meternos alí.

ECONOMÍA DE guerra es lo que prima en los presupuestos municipales para 2010 que está negociando el gobierno local con la oposición con vista a la aprobación en el pleno del próximo día 28. El principal problema es la drástica reducción de los ingresos, pero como quiera que el llamado capítulo 1, el de gastos de personal, incluso crece en más de 300.000 euros, el porcentaje sobre el presupuesto total se incrementa, lo que hace prever, como así augura el BNG, que con el paso de los años sólo haya dinero para pagar nóminas y facturas.

Una de las medidas propuestas por el equipo de gobierno ha sido la congelación salarial, por segundo año consecutivo, de los sueldos de los políticos y asesores, una cifra que representa un pico, puesto que supone 1.574.000 euros sólo en salarios, sin contar las dietas por asistencias a plenos o comisiones.

El alcalde, José López Orozco, mantendrá así un salario anual de 64.260 euros, mientras que ocho tenientes de alcalde socialistas, así como dos ediles del PP y uno del BNG percibirán 47.754 euros cada uno. Finalmente, otros tres concejales de la oposición con dedicación parcial van a percibir 23.870 euros al año. El resto de ediles sin dedicación exclusiva se contentarán con los 120 euros por asistencia a plenos y 60 por comisiones de gobierno. Además, los tres grupos políticos se repartirán 380.400 euros al año, a razón de 13.500 al mes para los socialistas, 11.100 para los populares y 7.100 para los nacionalistas.

Quienes también verán congelados sus salarios son los 18 asesores del alcalde y los grupos municipales, cuyas nóminas suponenun coste anual de 533.000 euros. Pero lo cierto es que para muchos ciudadanos el gasto que supone ya no sólo la corporación sino también los asesores del alcalde y los grupos municipales sigue siendo excesivo.

Novo Freire cobraba 90.0000 pesetas de alcalde
El ex concejal lucense Ramón González es uno de los considera escandaloso este coste y para ello aporta el dato de las nóminas que cobraban algunas corporaciones en las que figuró, como la liderada por José Novo Freire en 1980, donde el alcalde cobraba 90.000 pesetas mensuales, mientras que los concejales tenían una asignación mensual de 5.000 pesetas.

Además, percibían 7.500 pesetas por asistencia a cada pleno. Dos años después y ya con Vicente Quiroga en la alcaldía, el sueldo mensual del regidor subió a 200.000 pesetas, lejos aún de las 765.000 pesetas, al cambio, del sueldo del actual alcalde. Ramón González, que ha publicado trabajos sobre la historia municipal de la ciudad, también lamenta que ahora las comisiones con presencia de la oposición sólo se reúnan para debatir los grandes asuntos, ya que antes incluso supervisaban las licencias de obra.

Nun país no que nos permitimos o luxo de empalmar tres días non laborais para celebrar os 31 anos da Carta Magna que nos compromete coa democracia ou os dereitos humanos, a algunha autoridade competente, ou máis ben o contrario, ocórreselle obrigar a entrar a España en contra da súa vontade a unha activista saharauí expulsada por Marrocos. Pero se o primeiro erro é de vulto, os seguintes acontecementos demostran de novo a falta de cintura do Goberno en política exterior, que foi aproveitada pola oposición de esquerdas e de dereitas para alimentar un conflito que seguro vai derivar nun deses ciclos de desencontro entre Madrid e Rabat. Pero no medio da tensión o máis preocupante é que corre perigo a vida Aminetu Haidar, en folga de fame desde que o 15 de novembro chegase como apátrida ao aeroporto de Lanzarote. E é que esta muller vai camiño de converterse en mártir non por esixir a autodeterminación do Sahara, senón só por suplicar que se lle devolva á súa casa, coa súa familia. A recente historia deste país ten como protagonistas a centos de miles Aminetu Haidar, que deambularon como apátridas por medio mundo. Só por eles tamén tería sentido presionar máis a quen por desgraza non teñen unha Constitución da que enorgullecerse

Os medios de comunicación están a pedir desculpas estes días tras pór na picota un mozo acusado durante días dun dos crimes máis horrendos que se poidan cometer e que se demostrou que fora un fatal accidente.
A falta de rigor á hora de tratar sospeitas levou o xornalismo a verse arrastrado por esa maquinaria xudicial paralela que representa a rúa, os policías de porra lixeira, os políticos condenaotodo ou os tertulianos agresivos.
E é que, aínda que o parte médico inicial no que un equipo de dubidosa profesionalidade testemuñou que a moribunda nena de tres anos que acababan de atender presentaba signos de malos tratos e violación, acto seguido ninguén se parou a pensar que eran necesarias máis probas para condenar a alguén.
Nin os axentes, que –segundo o seu avogado– deron un trato vexatorio ao detido, nin os veciños da parella que facían declaracións en televisión, nin os propios informativos. Tamén é certo que as noticias sobre humanos que poñen en dúbida a súa condición fixéronse demasiado habituais neste mundo global, pero aínda así non estaría de máis confiar algunha vez nun sistema xudicial, que a pesar dos seus problemas, polo menos garante o principio de inocencia, un dereito ao que xa nos afixemos a enterrar.