Falo cuns empresarios que din que o primeiro que recurtaron á hora de afrontar a crise foi o gasto en publicidade, claro que acto seguido recoñecen que gracias á difusión dos seus produtos e marcas é como conseguen incentivar as ventas. Aínda así, aclaran que non se atreven a facer moito gasto porque ven que a febre polo recurte de gastos se extendeu tamén a aquelas familias que non están a sufrir unha merma nos seus ingresos.

O caso é que o mundo da publicidade busca reinventar a situación e está a utilizar nos anuncios esa palabra tabú que mesmo Zapatero non se atreveu a pronunciar ata que as cifras foron incontestables. Así, están a xurdir ‘spots’ onde nos animan a darlle cabazas á crise, desmarcarse ou aparcala, nun intento de motivar ao consumidor que non está tan afogado e animandoo a aproveitar as oportunidades. Os creativos rachan así cun libro de estilo que ten como norma debuxar un mundo cor de rosa. Trátase dun intento por gañar a confianza dun público consciente de que a crise forma xa parte da súa vida cotiá e tamén para evitar o absurdo que supón agocharlle a realidade ao cidadán adulto. Na estratexia hai moito en xogo non só para os publicistas e os empresarios, tamén para os medios de comunicación, que están a padecer de cheo este baixón publicitario. O reto é poñer a andar de novo o tren consumista e tentar que non volte a descarrilar.

A rede de estradas de Lugo pasa por ser unha das máis extensas de España e se cadra esa sexa unha das razóns pola que tamén se acaba de converter en campiona nacional de puntos negros. O Ministerio de Fomento ven de elaborar un listado de zonas de elevada siniestralidade e, a falta de investimentos para suprimilos, o que se lle ocorreu ó departamento que dirixe Magdalena Álvarez é sinalizalos para ver se así lle mete o medo no corpo aos condutores.

Deste xeito vanse instalar en distintos puntos da provincia un total de vintecinco cartelóns dun total de 33 en toda Galicia. A estrada máis conflitiva é a Nacional 540, que en pouco máis de cincuenta quilómetros rexistra ata sete puntos cunha elevada taxa de accidentes. Estamos a falar da vía que une Lugo con Ourense, onde está previsto desde hai máis de un lustro a construción dunha autovía da que só hai na actualidade un tramo en obras, mentres que dos outros sete aínda se está na fase de redacción dos proxectos. Claro que a posta en marcha de autovías tampouco ten por que supoñer a eliminación dos puntos negros, posto que mesmo na A-6 á altura do Concello do Corgo tamén se vai a proceder a avisar aos condutores do alto índice de accidentes.

E aínda que o número de mortes por accidente de tráfico nas estradas lucenses se está a reducir ao igual que no resto de España, o certo é que o estado das estradas deixa moito que desexar e logo de cada inverno duro como este último que sufrimos as calzadas resíntense e faise necesaria a reparación dos firmes, que nalgúns casos semellan campos de minas estouradas. As administracións titulares de cada unha delas deben investir unha morea de cartos no mantemento e nestes tempos de crise a demora na execución das reparacións increméntase.

A sinalización anunciada por Fomento forma parte dun convenio coa Dirección Xeral de Tráfico, máis partidaria de aplicar correctivos pola vía das sancións. Así, nestes tramos perigosos, ademais dos cartelóns, vanse instalar nunha fase posterior radares para controlar a velocidade. A medida chega xusto cando o Congreso dos Deputados acaba de aprobar unha iniciativa de CiU que pide que a recadación das multas se destine íntegramente a seguridade vial, sinalización de puntos negros e axuda ás vítimas dos accidentes. Trataríase de deixar na estrada os cartos que dela saen e de rematar co debate de se a DXT é só un instrumento de captación de fondos para a Administración.

Acabar co regueiro de mortes na estrada no é doado nin cubrindo de radares e carteis toda a rede de estradas, pero se cada un deles evitase unha soa traxedia xa estarían amortizados.

No seu tempo foi a maior obra de enxeñería de España e unha das máis complicadas de Europa. A decisión política de facer pasar a autovía do Noroeste por Pedrafita tiña o risco de verse afectada polo incumprimento de prazos e o elevado orzamento, una premisa que se cumpriu logo de que se tardasen desde o inicio das obras dez anos en inaugurar o último tramo. E tamén estaba o perigo de padecer os efectos das nevaradas en inverno ou o derrube de noiros. No tocante a neve, solucionouse cun costoso retén que por exemplo durante os últimos meses traballou arreo para ter limpo o asfalto, mentres que os derrubamentos acaban de facer acto de aparición, cortando tramos de autovía e dando a razón a xeólogos e enxeñeiros que hai anos xa alertaban dos problemas que poderían dar determinados trazados.

Así que despois dun dos invernos máis duros das últimas décadas, de repente atopamos cortes en tres puntos das autovías coa Meseta e un deles, o ocorrido no val do río Valcarce, ten trazas de durar varios meses e mesmo de obrigar a un investimento millonario para evitar futuros problemas. E entrementres os galegos seguen á espera doutras infraestruturas tamén complicadas de facer como o AVE ou o remate da autovía do Cantábrico. Esperemos que os enxeñeiros aprendesen a lección e que malia tarde as obras se fagan como deus manda.

Logo de dúas semanas de psicoanálise entre os partidos que forman parte do defunto bipartito comezaron as primeiras reaccións ante a presa do futuro presidente da Xunta por coller canto antes o bastón de mando. Un dos primeiros en darlle un toque a Alberto Núñez Feijoo foi o deputado electo por Lugo Ismael Rego, moi ligado a Emilio Pérez Touriño e se cadra un dos damnificados no PSdeG pola caída do patrón. O mariñán recordoulle ao popular que aínda non era presidente e nin sequera parlamentario. Porén, a advertencia soa a berro de lamento, pois cedo ou tarde o equipo de Feijoo vai asumir o mando mal que lle pese aos que o tiveron nos últimos anos.

De todos os xeitos tivo que ser no primeiro Consello da Xunta trala noite electoral cando Touriño deu de novo a cara para responder a todas a alusións feitas polo seu rival nas urnas durante as innumerables entrevistas concedidas nestas dúas semanas. Cualificou de “intolerable” as presións do presidente do PPdeG para acelerar o traspaso de poderes ao tempo que denunciou que se estivo a crear unha imaxe falsa sobre a actuación do seu goberno no tocante por exemplo aos gastos en coches oficiais ou despachos. Neste asunto contraatacou aludindo á dotación orzamentaria para vehículos deste tipo feita polos gobernos de Fraga. Tarde piache, di o refraneiro galego, pois o que semella claro é que o discurso do PP durante a campaña sobre o suposto despilfarro da Xunta callou no electorado e agora que o bipartito está en retirada semella que o máis acertado é pasar páxina e esperar a ver se o novo goberno cumpre as súas promesas.

E iso precisamente é o que xa están a pedir algúns alcaldes como o lucense José López Orozco, quen nunha das súas últimas comparecencias dixo que lle recordará a Feijoo a súa intención de financiar desde a Xunta a chegada do AVE a Lugo. Malia que o Ministerio de Fomento se comprometera xa a traer un tren rápido ata a capital luguesa, a incredulidade dos populares coas promesas de Magdalena Álvarez levounos a incluír no seu programa electoral o financiamento desta infraestrutura e por iso o rexedor tómalles agora a palabra e de seguro que insistirá neste asunto durante os vindeiros anos. Tamén dixo que espera que non se paralicen proxectos como o novo auditorio de Lugo, aínda que vendo a sorte que está a ter a cidade con este asunto, que a ninguén lle estrañe se a futura Xunta decide cambiar o proxecto ou mesmo a ubicación. Outras dotacións como o novo hospital ou o parque empresarial das Gándaras semella que non se verán afectadas polo cambio de goberno, aínda que o museo da romanización en San Fernando podería quedar no aire. Eso si, Feijoo dixo que non se vai esquecer de Lugo. Esperemos que cumpra.

Non quixera implicarme moito na liorta aberta entre os toureiros de papel couché e os de escola de tauromaquia, pero tampouco creo que o desplante de tres matadores cun dos fillos de Paquirri (non co badulaque) sexa propio de compañeiros de oficio. Outra cousa é que calquera deles mereza unha Medalla de Ouro das Belas Artes por exercitar un oficio que se algo ten de artístico é a pantomima que fan os toureiros na praza diante dun público que entre güisqui e petisco de tortilla afouta a aqueles que máis se arriman esperando seguramente velos escornados.

Recoñezo que sempre tiven curiosidade por asistir a un destes espectáculos só por analizalo en directo. Así,  o pasado verán aceptei a invitación duns amigos e asistín na Coruña a unha corrida na que o susodito Fran Rivera compartía cartel co seu irmán Cayetano e co fillo ilexítimo de ‘El Cordobés’. A sesión non defraudou e ata foi arrolado o máis mozo. Ademais, serviume para corroborar ata que punto a festa nacional non deixa de ser unha diversión propia de quen non ten aprecio polos animais e si por lucirse ben dentro ou fóra do ‘ruedo’. Polo demais, penso que artistas só se ven á entrada das prazas e son aqueles que revenden billetes polo triple do que costan. En fin, pobres bois, que dicía o outro.

A semana negra para os socialistas lugueses, logo de perder a Xunta e ver como todo o terreo gañado durante anos en votos na capital e na provincia se diluía, acabou coa dimisión dun político que estaba chamado a mandar algo máis do que ao parecer o acusa o anterior xefe de Tráfico. Jesús Otero tivo que conxugar ese verbo maldito para os políticos, que no caso dos cargo de libre designación é sinónimo de destitución, di que para defenderse, pero o caso é que aínda que sexa culpable ou inocente o dano xa está feito e a chamada trama das multas podería ter acabado cunha carreira política que iniciou hai cinco anos coa chegada de Rodríguez Zapatero á Moncloa.

O curioso deste asunto é que a diferenza doutros escándalos que están a protagonizar cargos públicos de distinta pelaxe, con corrupcións millonarias con ladrillo de por medio, aquí estase a falar dunha suposta chapuza á hora de facer favores coa retirada de multas de tráfico, algunhas delas relacionadas con alcoholemias, pero que en ningún caso serían por infraccións moi graves, posto que esas xa son tramitadas directamente nos xulgados. O fin último podería ser logo esa costume tan hispana do xa cho arreglo eu, co que funcionarios ou cargos da administración axilizan ou ralentizan determinados asuntos para favorecer a amigos ou parentes. O problema é que este tipo de ilegalidades, aínda que moitas veces toleradas, poden acabar por ser unha práctica demasiado habitual e sobre todo indignante para aqueles cidadáns aos que non lles queda máis remedio que abonar as multas ou achantar coas decisións administrativas.

Nesta suposta trama tamén chama a atención a cantidade de funcionarios implicados e, sobre todo, a obediencia debida coa que se tentan escusarse. Porque a diferenza dun militar, que pode chegar a xustificar unha actuación irregular por ter sido ordeada por un superior, un funcionario civil non só debe rexeitar que un superior lle mande cometer unha ilegalidade senón que ten a obriga de denunciar esa actuación. Deste xeito, a implicación de altos cargos por parte de funcionarios non tería por que ser un atenuante, aínda que está claro que o máis chamativo nun caso deste tipo é ver desfilar polos xulgados a cargos públicos e non a simples empregados.

O certo é que o culebrón das multas, como no seu día foi a ‘operación Muralla’, que ao parecer vai voltar a ser actualidade nas vindeiras semanas, dará xogo e non se descarta que poida haber máis dimisións se seguen a aparecer notas comprometidas entre os papeis incautados e se os acusados seguen a ‘cantar’. Se algunha vez me tiveran quitado unha multa en Tráfico xa non durmiría tranquilo. ¿Non si?

“Xa cho dicía eu” debe ser a frase máis escoitada por Emilio Pérez Touriño desde que se coñeceu que título de O Presidente ía ter que traspasarllo a Alberto Núñez Feijoo. O xa ex secretario xeral do PSdeG non quixo sen embargo recoñecer na comparecencia para anunciar a súa marcha o erro de non ter convocado para o outono pasado as eleccións. Porén si admitiu que a crise, unha “campaña sucia” e a división no bipartito influiran no castigo cidadán ao goberno de esquerdas. Pois se a el lle vale así… O caso é que agora o seu partido ten que iniciar unha reconstrución polo cumio, xa que a base semella seguir sendo sólida, aínda que a elección de sucesor e o seu xeito de diferenciarse da etapa pasada e, sobre todo, dos anteriores socios, vai ser clave para tentar que a era Feijoo non dure tanto como a era Fraga.

Os nacionalistas, polo seu sistema de decisión ao estilo La Vida de Brian, seguramente van tardar varios meses en decatarse de que ten que soplar vento novo, ben distinto ao que move eólicos e veleiros. E mentres, o PPdeG vai ter carta branca para poñer a andar esa esquizofrénica dobre administración que tiñan montada uns e outros. Eso si, tamén se espera que dean algo de xogo os cabreos daqueles populares que se queden sen o esperado carguiño. Pero esas xa son as historias que teremos que contar nos vindeiros meses.